Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΩΝ ΤΣΙΠΡΑ - ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ

Για την επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο Ισραήλ ειπώθηκαν πολλά. Οι πανηγυρισμοί των προπαγανδιστών της αστικής πολιτικής και η έμφαση που δόθηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ στο ζήτημα της ενέργειας, επεδίωξαν να κρύψουν τις σημαντικότερες πτυχές των συνομιλιών. 
Εκεί που υπήρξε η πραγματική σύγκλιση για την όξυνση του ταξικού πολέμου εναντίον του κόσμου της εργασίας, εντός και εκτός ελληνικών συνόρων συνόρων.     
Η στρατηγικού χαρακτήρα σύγκλιση των δύο αστικών τάξεων, Ελλάδας-Ισραήλ δεν περιορίζεται μόνο στο στρατιωτικό πεδίο. 
Αποκτά ευρύτερα χαρακτηριστικά καθώς επεκτείνεται στην οικονομική συνεργασία, αλλά και την καταστολή.

Το σύγχρονο όμως επιχειρηματικό κράτος άμυνας-ασφάλειας διέπεται από μια συγκεκριμένη προσέγγιση και για την αστική δημοκρατία που απαιτεί το συγκεκριμένο μοντέλο αστικής ανάπτυξης στην νέα εποχή του καπιταλισμού.
Στη γνωριμία με το Κράτος Διαρκούς Έκτακτης Ανάγκης του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού που απαιτεί ο σύγχρονος Ολοκληρωτικός Καπιταλισμός συμβάλλει η ανάλυση του συναγωνιστή Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη της  οποίας παρουσιάζουμε σημαντικά αποσπάσματα:

Η "ολοκληρωτική δημοκρατία" Τσίπρα-Νετανιάχου
pax germanica 
Τι είναι η "ολοκληρωτική δημοκρατία" για την οποία έκανε λόγο ο Νετανιάχου στη πρόσφατη συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα; Γιατί ένας δολοφόνος στηρίζει τις μεταρρυθμίσεις του Έλληνα πρωθυπουργού; Η κοροϊδία του Τσίπρα στον λαό της Παλαιστίνης...
Ξετσιπωσιά εκτός συνόρων μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στο κράτος-δολοφόνο Ισραήλ και το προσκύνημά του στον σιωνιστή πρωθυπουργό Νετανιάχου. 
Εμετικές πραγματικά οι δηλώσεις του, με τις οποίες εξίσωσε την βία των εξεγερμένων κατά της ισραηλινής κατοχής Παλαιστινίων με την βία του κατακτητή τους: 
"Τονίσαμε την κάθετη αντίθεση μας σε κάθε τρομοκρατική ενέργεια από τη μια, αλλά και στη βία κατά αμάχων από την άλλη"! ("Τρομοκράτες" λοιπόν οι αγωνιστές της Ιντιφάντα για τον ¨αριστερό" Αλέξη) 
Από την άλλη, ο Νετανιάχου κάνει λόγω για την ανάγκη ύπαρξης μιας "ολοκληρωτικής δημοκρατίας", ενώ συγχαίρει τον Αλέξη Τσίπρα ως "σύμβολο των πρωθυπουργών που κάνουν αυτό που χρειάζεται ο λαός και όχι αυτό που θέλει".
Όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός μάλλον δεν θεωρούσε την Ιντιφάντα, κομμάτι της διεθνούς τρομοκρατίας... 

"Οι αρχές της ολοκληρωτική δημοκρατίας" 
Ο όρος ολοκληρωτική δημοκρατία (totalitarian democracy) εισάγεται για πρώτη φορά το 1952 από τον Ισραηλινό ιστορικό J. L. Talmon, για να περιγράψει το είδος αυτό της "δημοκρατίας" στο οποίο οι πολίτες έχουν περιορισμένο εώς καθόλου δικαίωμα άσκησης ελέγχου στην κυβέρνηση που ψηφίζουν. 
Στο βιβλίο του "Οι αρχές της Ολοκληρωτικής Δημοκρατίας"(The Origins of Totalitarian Democracy), ο Τάλμον ασκεί έντονη κριτική στη κλασική-φιλελεύθερη δημοκρατία του Ρουσσώ και την άποψη περί υποταγής της κυβέρνησης στη λαίκή βούληση(Κοινωνικό Συμβόλαιο). Σύμφωνα με την θεωρία του Ισραηλινού ιστορικού του Ψυχρού Πολέμου, οι πολίτες πρέπει να υποτάσσονται στην μία και μόνη αλήθεια της κυβέρνησης που εκπροσωπεί το γενικό καλό, είτε με την πειθώ είτε όχι. Οι δέ πολίτες που αναγνωρίζουν την απόλυτη κρατική αλήθεια έχουν, όχι μόνο την υποχρέωση να υπακούσουν σε αυτή,αλλά και την αποστολή να την μεταδώσουν στους συμπολίτες τους. Κάθε δημόσιο ή ιδιωτικό δικαίωμα που δεν ακολουθάει αυτό το στόχο, πρέπει να εξοντωθεί! "Δεν μπορείς ταυτόχρονα να είσαι και χριστιανός και πολίτης", ισχυρίζεται ο Τάλμον. 

Ένας ακόμα νεολογισμός που χρησιμοποιεί αντί της λέξης ολοκληρωτική, είναι "μεσσιανική δημοκρατία": 
Indeed, from the vantage point of the mid twentieth century the history of the last hundred and fifty years looks like a systematic preparation for the headlong collision between empirical and liberal democracy on the one hand, and totalitarian Messianic democracy on the other, in which the world crisis of to-day consists. (Πράγματι, από τη σκοπιά των μέσων του εικοστού αιώνα, η ιστορία των τελευταίων εκατόν πενήντα χρόνων μοιάζει με μια συστηματική προετοιμασία για την ολοκληρωτική σύγκρουση μεταξύ τυπικής-φιλελεύθερης δημοκρατίας, αφενός, και της ολοκληρωτικής μεσσιανικής δημοκρατίας από την άλλη, στην οποία η παγκόσμια κρίση του την ημέρα συνίσταται). 

H ολοκληρωτική δημοκρατία, λέει ο Ταλμών, δέχεται την «αποκλειστική εδαφική κυριαρχία», ως δικαίωμα της. Διατηρεί την πλήρη ισχύ της απαλλοτρίωσης και πλήρη ισχύ επιβολής, δηλαδή, το δικαίωμα ελέγχου πάνω στους πάντες και τα πάντα. 
Η συντήρηση μιας τέτοιας δύναμη, ελλείψει πλήρους υποστήριξης των πολιτών, απαιτεί την ισχυρή καταστολή κάθε μειοψηφικού στοιχείο εκτός από αυτό που η κυβέρνηση σκοπίμως επιτρέπει ή οργανώνει. Αντίθετα, οι φιλελεύθεροι Δημοκράτες, οι οποίοι βλέπουν την πολιτική δύναμη ανέρχεται από κάτω προς τα πάνω, απορρίπτουν κατ 'αρχήν την ιδέα του εξαναγκασμού στη διαμόρφωση πολιτικής βούλησης. Ακόμα και αν αυτό πλησιάζει την ιδέα του ολοκληρωτισμού δεν έχει σημασία! Υπάρχουν άλλωστε κράτη ολοκληρωτικά που πλησιάζουν την κατάσταση της πλειοψηφίας. Οι πολίτες ενός ολοκληρωτικού δημοκρατικού κράτους, ακόμη και όταν γνωρίζουν την αληθινή αδυναμία τους, μπορούν να στηρίξουν την κυβέρνησή τους, όπως συνέβη με τη ναζιστική κυβέρνηση της Γερμανίας κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο! 

Ολοκληρωτική δημοκρατία και Παγκοσμιοποίηση 
Οι Engdahl και Wolin προσέθεσαν μερικές νέες διαστάσεις στην ανάλυση του ολοκληρωτισμού. 
Στο βιβλίο Ολοκληρωτική Δημοκρατία και Νέα Παγκόσμια Τάξη, ο Engdahl επικεντρώνεται στην αμερικανική προσπάθεια για την επίτευξη της παγκόσμιας ηγεμονίας με στρατιωτικά και οικονομικά μέσα. Οι στόχοι του κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν οδηγήσει σε εσωτερικές συνθήκες που μοιάζουν με εκείνες του ολοκληρωτισμού: 

"[είναι] μια εγκατάσταση ισχύος όπου κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου έχει ξεφύγει από τον έλεγχο και τώρα απειλεί όχι μόνο τους θεμελιώδεις θεσμούς της δημοκρατίας, αλλά ακόμη και της ζωής στον πλανήτη μέσω του αυξανόμενου κινδύνου ενός πυρηνικού πολέμου από λάθος υπολογισμό". 
Το ίδιο και ο Wolin κάνει λόγο για έναν "ανεστραμένο ολοκληρωτισμό". Αναφέρει φαινόμενα, όπως η έλλειψη συμμετοχής των πολιτών σε ένα στενό πολιτικό πλαίσιο, της ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης, καθώς και μαζικές αυξήσεις στις στρατιωτικές δαπάνες και δαπάνες για την επιτήρηση. Η εταιρική επιρροή είναι σαφής μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και έμμεση μέσω της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου. Επιπλέον, πολλοί πολιτικοί think-tanks έχουν υποβοηθήσει τη διαδικασία αυτή με τη διάδοση της συντηρητικής ιδεολογίας. 
Wolin αναφέρει: «[Με] τα στοιχεία όλα στη θέση τους αυτό που διακυβεύεται, λοιπόν, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την απόπειρα μετατροπής της από ανεκτό επίπεδο ελεύθερης κοινωνίας σε μια παραλλαγή των ακραίων καθεστώτων του περασμένου αιώνα". 

Ολοκληρωτική δημοκρατία στο απαρχάιντ 
"Ολοκληρωτική", πρέπει να είναι λοιπόν, η δημοκρατία κατά τον Νετανιάχου και μάλλον και κατά τον δικό μας που απλώς κουνούσε το κεφάλι του. 
"Ολοκληρωτική", σαφώς, είναι η δημοκρατία στο Ισραήλ, των χιλιάδων δολοφονημένων Παλαιστινίων, μαχητών, παιδιών και γυναικών, επί της Λωρίδας της Γάζας. 
Οι αριθμοί αποδεικνύουν την γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης(πηγή Σύλλογος Ιντιφάντα): 
* 1947: οι Εβραίοι κατείχαν μόλις το 6% της συνολικής γης και αποτελούσαν το 1/3 του πληθυσμού. Παρ’ όλα αυτά ο ΟΗΕ υιοθέτησε απόφαση για τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, με το 55% της γης να παραχωρείται στους Εβραίους. 
* 1948: Ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος ξέσπασε και οδήγησε στην εκδίωξη 727.000 Παλαιστινίων, τη διχοτόμηση της Ιερουσαλήμ σε ισραηλινή και ιορδανική ζώνη, και την αιγυπτιακή κυριαρχία πάνω στη Λωρίδα της Γάζας. 
* 1967: Το Ισραήλ εξαπέλυσε επίθεση εναντίον των αραβικών δυνάμεων στην περιοχή, καταλαμβάνοντας τη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ από την Ιορδανία, το Γκολάν από τη Συρία, το Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας από την Αίγυπτο. Ακόμη 300.000 Παλαιστίνιοι στην προσφυγιά. 
* Η ιστοριογραφία για τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του ’67 δεν είναι ιδιαίτερα κατατοπιστική, αφού: (1) προβάλλεται η λανθασμένη εικόνα ότι το Ισραήλ αναγκάστηκε να προχωρήσει σε «αμυντικές επιθέσεις» προκειμένου να διαφυλάξει την εδαφική του ακεραιότητα, (2) εμφανίζεται ο Νάσερ ως ο κακός που ήθελε πόλεμο, ενώ (3) αποσιωπούνται όλες οι προσπάθειές του να αποστρατιωτικοποιήσει το Σινά και να χτίσει τα θεμέλια για μια βιώσιμη ειρήνη στην περιοχή. 
* Μέχρι σήμερα, περισσότεροι από 200.000 έποικοι έχουν εγκατασταθεί στις κατεχόμενες περιοχές, βασιζόμενοι (1) στα δελεαστικά οικονομικά κίνητρα που προσφέρει το κράτος του Ισραήλ και (2) στην «εκ Θεού» νομιμοποίηση που τους παρέχει η θρησκευτική ιδέα της «επιστροφής» στα πάτρια εδάφη της Ιουδαίας και της Σαμάρειας. 
* 1993: Η Παλαιστινιακή Απελευθερωτική Οργάνωση (PLO) υπέγραψε με το Ισραήλ τη Συμφωνία του Όσλο, βάσει της οποίας (1) το PLO αποκήρυττε τη βία και αποδεχόταν την ύπαρξη του Ισραήλ σαν κυρίαρχο κράτος, ενώ (2) το Ισραήλ παραχωρούσε στην PLO τον αυτόνομο έλεγχο του παλαιστινιακού πληθυσμού στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. 
* Τα επόμενα χρόνια ξέσπασαν εκρήξεις βίας με θύματα Ισραηλινούς αλλά κυρίως Παλαιστινίους, ενώ η ένταση κλιμακώθηκε με την παλαιστινιακή ιντιφάντα («αντίσταση») που ξεκίνησε το 2000. 
* Με την εκλογή των επιγόνων των «αναθεωρητών», του Κόμματος Λικούντ, το 2001: (1) εντάθηκαν οι επιχειρήσεις κατά των Παλαιστινίων καθώς και τα εποικιστικά προγράμματα και (2) στάλθηκαν δυνάμεις στα τμήματα της Δυτικής Όχθης και της Γάζας, παρόλο που αυτά βρίσκονται τυπικά υπό την κυριαρχία των παλαιστινιακών αρχών. 
* Παράλληλα, σε παραβίαση του διεθνούς δικαίου και πολυάριθμων συστάσεων του ΟΗΕ, και παρά τη διεθνή κατακραυγή, χτίσθηκε ένα Τείχος υψίστης ασφαλείας, τέσσερις φορές το μήκος και δύο φορές το ύψος του Τείχους του Βερολίνου, με ηλεκτροφόρο φράκτη, τάφρο, κάμερες και ελεύθερους σκοπευτές. Με το Τείχος το Ισραήλ καταφέρνει (1) να προσαρτήσει το πιο εύφορο τμήμα της Δυτικής Όχθης, (2) να απομονώσει πάνω από 10% του παλαιστινιακού πληθυσμού και (3) να τους διαιρέσει σε πενήντα τμήματα που δεν επικοινωνούν εύκολα μεταξύ τους, ενώ (4) αποκτά τον έλεγχο των βασικών υδάτινων πόρων στην περιοχή. 
* 11 Νοεμβρίου 2004: Πέθανε στο Παρίσι ο ηγέτης των Παλαιστινίων Γιάσερ Αραφάτ, ύστερα από δυόμισι δύσκολα χρόνια εγκλεισμού στο αρχηγείο του στη Ραμάλα. 
» 10 Ιανουαρίου 2005: Ο Μαχμούντ Αμπάς, ιδρυτικό μέλος της Φατάχ και δεύτερος τη τάξει μετά τον Αραφάτ, εκλέχθηκε πρόεδρος της PLO και, ατύπως, πρωθυπουργός των Παλαιστινίων. 
* Πάγιο αίτημα των Παλαιστινίων εξακολουθεί να είναι (1) ο τερματισμός της κατοχής και (2) ο σχηματισμός ενός κράτους με βάση το Ψήφισμα 242 του ΟΗΕ, που καλεί το Ισραήλ να αποχωρήσει από τις περιοχές που κατέκτησε δια της βίας το 1967. 
Το ίδιο με τις σφαγές,καλά κρατεί και η λογοκρισία στο απαχάιντ, με την αναπληρώτρια υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ Τζίπι Χοτόβελι ζήτησε σε συνάντηση που είχε με στελέχη της Google στην Καλιφόρνια, τη συνεργασία της εταιρείας για την αντιμετώπιση κρουσμάτων «υποκίνησης σε βία» μέσω της ανάρτησης «εμπρηστικών» βίντεο στο YouTube. Ενημερώθηκε για το σύστημα που χρησιμοποιεί η υπηρεσία για να διακρίνει και να μπλοκάρει βίντεο που υποκινούν στη βία, αναφέρθηκε σε «καθημερινά μαχαιρώματα στο Ισραήλ ως πράξη νεαρών αγοριών και κοριτσιών που έχουν κατηχηθεί από την παιδική τους ηλικία στο παλαιστινιακό εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και μέσω των κοινωνικών δικτύων». 
Αυτή είναι η ουσία των συμφωνιών Τσίπρα-Νετανιάχου: το Μεγάλο ΝΑΙ στον παγκόσμιο κοινωνικό πόλεμο. Που πλέον διεξάγεται με ξεχωριστή σφοδρότητα έχονατς ως αφορμή τα δραματικά γεγονότα του Παρισιού και όπως τα αξιοποιεί ο ευρωπαϊκός αστικός κόσμος για να διεξάγει τον νέο πόλεμο τρομοκράτησης του κόσμου τςηε εργασίας και να επιβάλλει τα ιμπεριαλιστικά του συμφέροντα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου δηλώνουν «παρών»
Εμείς και η πλειοψηφία του Κόσμου της Εργασίας δηλώνουμε εχθροί τους!
Ο κοινωνικός πόλεμος κλιμακώνεται μετά τη νέα επίθεση του ISIS στο Παρίσι. Ο Ολάντ καλλιεργεί μιλιταρισμό, εθνικισμό και ισλαμοφοβία. «Απειλεί» την «τρομοκρατία» αλλά τελικά κλείνει τα σύνορα, κηρύσσει κατάσταση πολιορκίας και κυκλώνει τα γκέτο και τις εργατικές γειτονιές με χιλιάδες μισθοφόρους, απαγορεύει τις διαδηλώσεις. Οι φασίστες κυνηγούν μετανάστες. Νέα τείχη σηκώνονται παντού στην Ευρώπη.
Από την Αραβική Άνοιξη ως τα Βαλκάνια και την Ουκρανία, από την περιφέρεια ως την καρδιά της Ευρώπης και των ΗΠΑ, μέσα στις χώρες και πάνω στα σύνορά τους, ένας πόλεμος διεξάγεται ενάντια σε μετανάστες και εχθρό-λαό. Μικρή σημασία έχει για το Επιχειρηματικό Κράτος Άμυνας-Ασφάλειας αν ο εχθρός είναι εσωτερικός ή εξωτερικός. Ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός εξοπλίζει την αστική δημοκρατία απέναντι στους εργαζόμενους.
«Τρομοκράτες»  χαρακτηρίζουν  εξίσου το Ισλαμικό Κράτος (που χρηματοδότησαν 40 κράτη ως «εταίρο»), και τους κούρδους μαχητές στο Ντιγιάρμπακιρ. «Τρομοκράτες» είναι και όσοι/ες αντιστέκονται: Ferguson και Παλαιστίνη αλλά και Γιάννενα,  Θεσσαλονίκη και Κοζάνη (όπου στρατός κι αστυνομία εισβάλλουν σε εργοστάσια με εντολές ΣΥΡΙΖΑ). Ο στρατός πάνω από όλα εγγυάται την άμυνα και την ασφάλεια των πλουσίων απέναντι στους φτωχούς.
Ε.Ε.-ΗΠΑ-Ρωσία-Κίνα και περιφερειακοί ιμπεριαλιστές αναζητούν γεωστρατηγικές ευκαιρίες. Ο υπουργός Λε Ντριάν ανακοινώνει ότι, με το άρθρο 42.7 της Συνθήκης της Λισσαβόνας, τα κράτη μέλη της Ε.Ε. στηρίζουν τη Γαλλία: στη Συρία ή όπου επιχειρούν γαλλικές δυνάμεις. Ο ευρωπαϊκός στόλος εκστρατεύει στη Λιβύη, πνίγοντας μετανάστες με αφορμή το μεταναστευτικό. Εκεί έχει στείλει υποβρύχιο και το ελληνικό ναυτικό.
Η υποκρισία και ο ρατσισμός του αστικού κόσμου αποκαλύπτεται όταν περνά στα ψιλά σφαγή του ISIS στη Βηρυτό με δεκάδες νεκρούς, την ίδια μέρα με το Παρίσι: για τη Δύση κάθε ζωή δεν έχει την ίδια αξία. Στην Υεμένη, Σαουδική Αραβία και Ισραήλ εγκληματούν. Τα γαλλικά μαχητικά βομβαρδίζουν αμάχους άραβες και ο Ερντογάν την Τουρκική-Κουρδική Αριστερά. Φυσικά, οι μετοχές των βιομηχανιών άμυνας-ασφάλειας απογειώνονται και η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες ενισχύει την Ευρώπη-Φρούριο και αναβαθμίζει τον πόλεμο εναντίον τους. Η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα της Δύσης και αυτή του ISIS θρέ­φουν η μία την άλλη. Για τους ίδιους λόγους αλλά με άλλα μέσα, δολοφονούν και καταπιέζουν αδιακρίτως δυτικούς και μουσουλμάνους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δηλώνει παρών στις νέες ιμπεριαλιστικές σταυροφορίες. Επιχειρεί την αναβάθμιση του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης. Εμπλέκεται στους ενεργειακούς σχεδιασμούς. Η αντεργατική επίθεση, η κρατική τρομοκρατία και οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί είναι βασικά στοιχεία μιας πολιτικής για το νέο γύρο αστικής ανάπτυξης πάνω στα συντρίμμια του κόσμου της εργασίας. Με αντίστοιχη οικονομική πολιτική χτίζει το κράτος του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού.
Η πολεμική και επιθετική πολιτική των στρατηγικών στόχων του ελληνικού κεφαλαίου υπερβαίνει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αγκαλιάζει όλες τις αστικές δυνάμεις (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι-Λεβέντη), τη Χρυσή Αυγή, ακόμα και στελέχη της ΛΑΕ που είχαν παίξει καίριο ρόλο (π.χ. Λαφαζάνης-Ήσυχος). «Υπεύθυνη» Αριστερά και επιθετική Δεξιά συναινούν στην πρόθεσή της να έχει ρόλο στις νέες ιμπεριαλιστικές εκστρατείες και στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όρισε ξανά πρώτη τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», κάνοντας βασικό σενάριο της Άσκησης ΠΑΡΜΕΝΙΩΝΑΣ τις ασύμμετρες απειλές (εργάτες και μετανάστες δηλαδή), ασκώντας τον στρατό στην ανακατάληψη εργοστασίων από «τρομοκράτες»! Η Κρήτη μετατρέπεται σε ορμητήριο της επίθεσης στη Συρία, το Πολεμικό Ναυτικό ηγείται των επιχειρήσεων κατά μεταναστών και του στόλου που φυλάει τα καράβια των Ελλήνων εφοπλιστών στη Σομαλία. Εξάλλου, από κοινού λιμενικό, στρατός, αστυνομία και Frontex κάνουν πόλεμο στα νότια σύνορα της Ευρώπης. Είναι η άλλη όψη του ελέγχου, της καταστολής και κυρίως της εγκατάλειψης που εφαρμόζει το ελληνικό κράτος σε απελπισμένους πρόσφυγες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε άθλιους καταυλισμούς και στα hotspots.
Η Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, το Δίκτυο Σπάρτακος & η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων όχι μόνο ενημέρωσαν για όλα αυτά, αλλά δίνουν μάχη εναντίον τους.
Μπλοκάραμε τη συμμετοχή φαντάρων όταν το Ευρωπαϊκό Στρατηγείο στη Λάρισα προετοίμαζε ευρωπαίους μισθοφόρους για την επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, με εντολές της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.  
Αντιπαρατεθήκαμε με μαχητικό τρόπο ενάντια στη διεξαγωγή της Άσκησης «Ηνίοχος», Ελλάδας-ΗΠΑ-Ισραήλ, με απόφαση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Δηλώσαμε, μαζί με εκατοντάδες στρατευμένους από 60 στρατόπεδα και το μαχητικό εργατικό κίνημα πως δε στρέφουμε τα όπλα απέναντι σε εργαζόμενους ή μετανάστες, δεν θα εκπαιδευτούμε με Ισραήλ-Αίγυπτο-Τουρκία-ΝΑΤΟ.
 Οι πολιτικές Άμυνας-Ασφάλειας αλλά και η κυβέρνηση της αντεργατικής λαίλαπας, που «αδειάζει» κατειλημμένα εργοστάσια με τάγματα εφόδου ΜΑΤ-ΟΠΚΕ, εκπαιδεύει στρατιώτες και Λέσχες Εφέδρων, πρέπει να ανατραπούν από εργατικούς αγώνες. 
Απέναντί τους πρέπει να βρεθούν χιλιάδες Κομπανί, χιλιάδες απεργίες και πορείες, αντιπολεμικές και αντικαπιταλιστικές πρακτικές.
Καλούμε φαντάρους και μόνιμους να αρνηθούν κάθε συμμετοχή-κάθε υπηρεσία στη νέα σταυροφορία.  Καλούμε το εργατικό κίνημα να μπλοκάρει τις επιχειρηματικές συμφωνίες και τις διευκολύνσεις, να κλείσει τις βάσεις.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ


2 σχόλια: