Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

Παρέμβαση για τις Αυτοκτονίες στον Στρατό του ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ από το όχι τόσο μακρινό 2008! Τι άλλαξε από τότε;


...Το ζήτημα των αυτοκτονιών «καίει». Καίει την ιεραρχία, καίει καριέρες, καίει διάφορους «αναλυτές». Πάνω από όλα (και γι’ αυτό μόνο καίει και τους παραπάνω) καίει στην κυριολεξία την ίδια την κοινωνία, που βλέπει τα παιδιά της να γίνονται τροφή για τα όπλα ενός σαρκοβόρου κράτους σε καιρό «ειρήνης».
Οι στρατιωτικοί δε δείχνουν να συγκινούνται ιδιαίτερα, ενώ κάθε δημόσια τοποθέτηση στο θέμα αυτό, δεν ξεφεύγει από τις σαθρές λογικές της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.

Πρέπει να τεθούν ανοιχτά όλα τα θέματα τώρα. Είναι το ελάχιστο χρέος.

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ
«…ΓΙΑ ΔΕΣ ΠΩΣ ΚΡΕΜΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ ΦΑΝΤΑΡΟΙ/ ΜΕ ΤΗ ΘΗΛΙΑ, ΑΠ’ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΤΟΝ ΙΣΤΟ»
Ακούγεται πραγματικά μακάβριο, όμως είναι αληθινό. Κάνουν ό,τι μπορούν, όπως φαίνεται τελικά, οι κύριοι του ελληνικού στρατού για να τον μετατρέψουν σε χώρο υποδοχής μελλοθανάτων. Το φαινόμενο των αυτοκτονιών φαντάρων λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις. Πλέον μετράμε τρεις (3) απώλειες φαντάρων και στελέχους του Πολεμικού Ναυτικού μέσα σε τρεις (3) μήνες και δύο γνωστές απόπειρες αυτοκτονίας. Μάλιστα η πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας σημειώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα από την αυτοκτονία έφεδρου αξιωματικού (ΔΕΑ) στο 646 Μ/Κ ΤΠ - τη μονάδα που η βασική της δύναμη βρίσκεται σήμερα στο Κόσσοβο και της οποίας ο βασικός ρόλος είναι να εκπαιδεύει και να στέλνει δυνάμεις στο Κόσσοβο. 

Για αυτές τις απόπειρες αυτοκτονίας έχει βουήξει όλος ο κόσμος, την ίδια ώρα που το ΓΕΣ προσπαθεί να τις κρύψει – με την κρυφή ελπίδα να ελέγξει το μέγεθος του προβλήματος – μη δίνοντας στοιχεία.

Θορυβημένοι από τη ραγδαία επιδείνωση του προβλήματος μέσα στο 2008 – η οποία ακολουθεί τις 12 περιπτώσεις φαντάρων που αυτοκτόνησαν το 2007 καθώς και την επέκταση του προβλήματος στους ΕΠΟΠ και τους μόνιμους – η ηγεσία του στρατού διεύρυνε τα μέτρα για την πρόληψη των αυτοκτονιών.

Εκτός από την επικοινωνία γονέων και διοίκησης, το θεσμό «ανοιχτά στρατόπεδα» προσκαλώντας και τους γονείς των στρατιωτών, τη σκέψη για ενημέρωση και ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ γονέων και διοίκησης για τυχόν αλλαγή συμπεριφοράς των στρατιωτών και την απαγόρευση κινητού τηλεφώνου στις σκοπιές, γιατί υποτίθεται πως κάποιοι από τους αυτόχειρες είχαν δεχθεί τηλεφώνημα ή μήνυμα που έπαιξε καταλυτικό ρόλο, η νέα εσπευσμένη διαταγή προβλέπει και ελπίζει στα περαιτέρω:

1. Την ακόμα πιο αυστηρή υγειονομική επιλογή νεοσυλλέκτων, ΥΕΑ, υποψήφιων ΕΠΟΠ και μαθητών παραγωγικών σχολών.

2. Την εισαγωγή μαθημάτων ψυχολογίας στη ΣΣΕ, τη ΣΜΥ, τη ΣΣΑΣ, τη ΣΑΝ καθώς και στους εφέδρους γιατρούς στο ΚΕΥΓ (Άρτα).

3. Ειδική εκπαίδευση για τις αυτοκτονίες στους ειδικούς επιστήμονες που συγκροτούν τις Ομάδες Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας (ΟΨΜ).

4. Ειδικά σεμινάρια για τις αυτοκτονίες στη Σχολή Εφαρμογής Υγειονομικού και στη Σχολή Διοίκησης και Επιτελών σε όλο το προσωπικό στο βαθμό του λοχαγού.

5. Τη διεύρυνση του θεσμού των συνεντεύξεων του νεοσύλλεκτου στο ΚΕΝ και του νεοπαρουσιαζόμενου στη μονάδα, ώστε να επαναλαμβάνεται τόσο στους γιατρούς όσο και στην κλίμακα της ιεραρχίας (δκτη τάγματος, δκτη λόχου, διμοιρίτη) σε τακτά χρονικά διαστήματα.

6. Μηνιαία ιατρική εξέταση σε όλο το στρατιωτικό προσωπικό.

7. Την αναβάθμιση των ΟΨΜ με ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και κοινων. λειτουργούς που θα παίρνουν συνέντευξη από όλο το προσωπικό.

8. Τη – βασικά αποτυχημένη – λειτουργία της 24ωρης τηλεφωνικής γραμμής ψυχολογικής υποστήριξης.

9. Την αποτελεσματικότητα της ύπαρξης ψυχολόγων στα νοσοκομεία 401, 404, 411, 412, 414, 424, 492, 496 και ειδικά των δύο ειδικευμένων κλινικών (414 ΣΝΕΝ και 424 ΓΣΝΕ)

Αυτά ακριβώς τα έκτακτα μέτρα που αποφάσισαν ή ενέκριναν από κοινού, ο κύριος Μεϊμαράκης (ο υπουργός των συνεχών ρεκόρ μετατάξεων) και οι επιτελείς του είναι η επίμονη και απελπισμένη διεύρυνση θεσμών που ήδη λειτουργούσαν σε ένα βαθμό και ήδη έχουν – κατά κύριο λόγο – αποτύχει.

Τα έκτακτα μέτρα ήρθαν λοιπόν να συμπληρώσουν την απαγόρευση του κινητού, όχι στις σκοπιές αλλά παντού στα στρατόπεδα - δυσχεραίνοντας ουσιαστικά την επαφή των φαντάρων με το συντροφικό, φιλικό και οικογενειακό τους περιβάλλον, και τις διπλοσκοπιές (δικλείδα ασφαλείας ώστε οι σκοποί να έχουν να πουν δυο κουβέντες), οι οποίες βέβαια επιδείνωσαν τις υπηρεσίες αφού χρειάζεται πλέον ο διπλάσιος αριθμός για να τις εκτελέσει. Ακόμα χειρότερα: τα σχέδια ασφαλείας στις περισσότερες μονάδες, έχουν μετατρέψει τις σκοπιές σε μικρά κινητά περίπολα, όπου οι στρατιώτες δεν έχουν τη δυνατότητα της επαφής μεταξύ τους, κι αυτό προκειμένου να φυλάνε καλύτερα τα ξέφραγα στρατόπεδα!

Μπορείτε να ρωτήσετε:

• χιλιάδες νεοσύλλεκτους που πέρασαν από τα ΚΕΝ, την απείρου κάλλους συνέντευξη (στις περισσότερες των περιπτώσεων) από γιατρούς που έτρεχαν να προλάβουν («Είσαι εντάξει; Νιώθεις καλά;» «Ξέρω εγώ; Μάλλον» «Εντάξει τότε. Ωραία»)

• τους φαντάρους και τους ΕΠ.ΟΠ. στο 616 Μ/Κ ΤΠ, στο 646 Μ/Κ ΤΠ, στο 567 ΤΠ, στην 96 ΜΕΘ και το 96 ΤΕ και σε πολλές άλλες μονάδες του Ε.Σ, αν η επίσκεψη κλιμακίων της ΟΨΜ (μαζί με εκτεταμένες επιθεωρήσεις) αλλά και οι επισκέψεις από ανώτατους, ύστερα από κρούσματα και καταγγελίες για τη βιολογική και ψυχολογική εξάντλησή τους, βελτίωσε την καθημερινότητά τους. Η απάντηση είναι πως όχι. Αυτό το κατάφεραν μόνο οι ανοιχτές καταγγελίες των ίδιων και η δημοσιοποίηση των αυθαιρεσιών και της εντατικοποίησης. 

• για την αυτοκτονία στελέχους ενώ νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο του Πολεμικού Ναυτικού αντιμετωπίζοντας ψυχολογικά προβλήματα.

• για την αυτοκτονία νεοσύλλεκτου φαντάρου στο Κέντρο Εκπαίδευσης Υγειονομικού στην Άρτα, που όχι μόνο θα επανεξετάζονταν για να απαλλαχθεί λόγω ψυχολογικών προβλημάτων την επόμενη μέρα από το μοιραίο γεγονός, αλλά αυτοκτόνησε ενώ νοσηλευόταν στο αναρρωτήριο.

• για την τελευταία απόπειρα του νεοσύλλεκτου στην Αυλώνα πριν από λίγες μέρες μόλις, μέσα στο αναρρωτήριο της μονάδας.

Οι περιπτώσεις που μαθαίνονται (φανταστείτε τα περιστατικά που δε γίνονται ποτέ γνωστά: μένουν ως ιστορίες τρόμου – να ’χουν να λένε οι «παλιοί» στις νέες σειρές στην παραμεθόριο) οδηγούν στον πρόχειρο υπολογισμό της μιας απόπειρας ανά δεκαπέντε (15) περίπου ημέρες, για το 2008! Αν προσθέσει κανείς και τις 12 αυτοκτονίες του 2007, καταλαβαίνει πολύ εύκολα ότι ο «νέος» στρατός της ισχυρής Ελλάδας, πριν από τις «ειρηνευτικές αποστολές», δολοφονεί πρώτα και κύρια τα ίδια του τα παιδιά.

Πρέπει όμως, επιτέλους, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι φανερό ότι το ζήτημα των αυτοκτονιών «καίει». Καίει την ιεραρχία, καίει καριέρες, καίει διάφορους «αναλυτές». Πάνω από όλα (και γι’ αυτό καίει και τους παραπάνω) καίει στην κυριολεξία την ίδια την κοινωνία, που βλέπει τα παιδιά της να γίνονται τροφή για τα όπλα ενός σαρκοβόρου κράτους σε καιρό «ειρήνης».

Τον τελευταίο καιρό, έχει ανοίξει μια τεράστια συζήτηση γύρω από το θέμα των θανάτων στο στρατό. Αφορμή για τη συζήτηση υπήρξαν τα στοιχεία που διέρρευσαν από την κατά παραγγελία μελέτη για τις αυτοκτονίες στο στράτευμα την περίοδο 2000-2006 και αυτή εντείνεται ύστερα από τη δημοσιότητα που πήρε η μελέτη των γιατρών της ψυχιατρικής κλινικής του 411 ΓΣΝ Τρίπολης για τους νεοσύλλεκτους του 11ου Συντάγματος Πεζικού. Πραγματική αιτία όμως είναι αύξηση του φαινομένου σε σημείο παροξυσμού τον τελευταίο καιρό. Αύξηση που κάνει το γνωστό στρατιωτικό μότο «καμιά απώλεια στην ειρήνη» να ακούγεται σαν φρικαλέο, πικρόχολο αστείο.

Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο στάθηκε τόσο η επερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δημοσιεύτηκε στο Βήμα με βάση την έρευνα των γιατρών του 411 ΓΣΝ, όσο και το άρθρο του πρώην υποστράτηγου κου Καρατουλιώτη, μέλους της Κίνησης για την Εθνική Άμυνα. Κυρίως όμως στάθηκε η ανάγκη να τεθούν ορισμένα ζητήματα που θα συμβάλουν στην ουσία του θέματος.

Όσοι εμπλέκονται στη συζήτηση, ανεξαρτήτως προθέσεων, δυστυχώς επαναλαμβάνουν επιχειρήματα και αντιλήψεις που δεν ξεφεύγουν από το κύριο πλαίσιο των παραδοχών του υπουργείου εθνικής άμυνας και των επιτροπών του στρατού. Όση κι αν είναι η αντίθεση που εκφράζουν πάνω σε επιμέρους θέματα της θητείας και της συγκρότησης των Ε.Δ., δεν αγγίζουν το βασικό πυρήνα του προβλήματος: Την ίδια τη συγκρότηση του ελληνικού στρατού, ως κεντρικού φορέα που εκφράζει και υπερασπίζεται από την αρχή ως το τέλος ένα απάνθρωπο και βάναυσο κράτος, εχθρικό για την κοινωνία και τους πολίτες του. Την ίδια τη θητεία στο σημερινό Ε.Σ. ως το φορέα της πιο ακραίας επιβολής των ιδεολογημάτων του μίσους, του φόβου και του κοινωνικού ρατσισμού, της υπερεκμετάλλευσης και της υποταγής.
Κυρίως λοιπόν στάθηκε η ανάγκη να τεθούν ζητήματα που θα αναγκάσουν την ιεραρχία των Ε.Δ. να σταματήσει να αδιαφορεί για τους αδικοχαμένους οπλίτες που δολοφόνησε και να απολογηθεί.

«Μα ήτ' ολίγος ο στρατός, κι' οι πρώτοι λαβωμένοι!» (Βιζυηνός)

1.Είναι αλήθεια ότι το ποσοστό αυτοκτονιών που δίνεται στο στρατό σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία είναι – τουλάχιστον λέμε εμείς – πλασματικό, σύμφωνα με τον κο Καρατουλιώτη (7,05/100.000 έναντι 5,36). Ο κος Καρατουλιώτης το αποδίδει στο ότι υπάρχει ένα πλέγμα ασφαλιστικών δικλίδων που φιλτράρει και δίνει τη δυνατότητα να καταταγεί το “καλύτερο” από την πλευρά του έμψυχου δυναμικού και στο ότι εξισώνονται οι ηλικίες των 18 και των 20 με το γενικό μέσο όρο της κοινωνίας.
Υπάρχουν όμως συγκεκριμένα στοιχεία που δείχνουν πως, στην πραγματικότητα, η έρευνα δεν κάνει απλά ένα – βαρύ κατά τα άλλα - μεθοδολογικό σφάλμα, αλλά πως τα συμπεράσματα της ουσιαστικά καθοδηγούνται από αυτούς που τη διέταξαν και την αγωνία τους να αποκρύψουν τα πραγματικά μεγέθη.

• Καταρχήν, τσουβαλιάζονται στο δείγμα για το στρατό ξηράς έφεδροι-ΕΠ.ΟΠ -μόνιμα στελέχη, την ίδια ώρα που ως αριθμός αυτοκτονιών δίνεται ο αριθμός των εφέδρων μόνο!
• Κατά δεύτερον, ακόμα και αν τα στοιχεία συμπεριελάμβαναν τις αυτοκτονίες στελεχών, είναι από μόνο του εγκληματικό να αθροίζονται ομάδες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους ως προς τις συνθήκες που βιώνουν στο στράτευμα. Δεν είναι το ίδιο, ούτε βιώνουν τις ίδιες συνθήκες οι έφεδροι στρατιώτες με τα στελέχη που κάνουν καριέρα στον Ε.Σ., παραβλέποντας έτσι βασικές διαφοροποιήσεις της στρατιωτικής ζωής ανάμεσα στους φαντάρους («που είναι περαστικοί» - έτσι δε λένε οι αξιωματικοί) και τους μόνιμους που ασκούν επάγγελμα, όπως την ομοιομορφία, την ισοπέδωση του ατόμου (είσαι ο…και λέγεσαι), τον ιδρυματισμό σε καταστάσεις εμπλοκής, την τυφλή υπακοή (παράγοντες που ενισχύουν τη χαμηλή αυτοεκτίμηση), το νεκρό χρόνο του στρατού, σε ένα ανταγωνιστικό κοινωνικό περιβάλλον όπου ο χρόνος είναι υπηρεσία κ.ά.
• Κατά τρίτον, οι αυτοκτονίες οπλιτών στο Στρατό Ξηράς αθροίζονται με αυτές των στελεχών και των υπόλοιπων σωμάτων (Πολεμικό Ναυτικό και Πολεμική Αεροπορία) δίνοντας ένα σαφώς ελαττωμένο ποσοστό.
• Τέλος, και αυτό είναι που καταδεικνύει περισσότερο την αστεία προσπάθεια συγκάλυψης, είναι ψευδή (και αναθεωρημένα προς τα πάνω) τα αριθμητικά μεγέθη για το Π.Ν. και την Π.Α. αντίστοιχα και σε άλλες πρόσφατες έρευνες: «…Ενώ στο Πολεμικό Ναυτικό από το 2000 μέχρι σήμερα έχουν σημειωθεί συνολικά 4 αυτοκτονίες (τρεις ναύτες και ένα στέλεχος) και όχι 6 και στην Πολεμική Αεροπορία 7 (δυο σμηνίτες και πέντε στελέχη) και όχι 13»! (Αναπαράγουμε από άρθρο της κας Ηλιάδη στο www.antirissies.gr και την εφημερίδα «Έθνος» της 17/04/2006)

Τελικά, το πραγματικό ποσοστό που θα έδειχνε μια έρευνα για τις αυτοκτονίες στο Σ.Ξ., μάλλον είναι τουλάχιστον υπερτριπλάσιο από το αντίστοιχο στον γενικό πληθυσμό και πάντως πολύ μεγαλύτερο από αυτό που υποθέτει ο κος Καρατουλιώτης (και το οποίο είναι ήδη από μόνο του αρκετό για «να μας κάνει να χάσουμε τον ύπνο μας»).

2.Δεν μπορεί εύκολα να κατανοηθεί, με την απλή, μονομερή και γραμμική λογική της παραδοχής μιας υπηρεσίας που λειτουργεί, το γεγονός πως, ενώ το 8% των αυτοχείρων είχε ιστορικό ψυχικής νόσου, οι «ασφαλιστικές δικλίδες» των υγειονομικών υπηρεσιών και των συνεντεύξεων δεν κατάφεραν να το ανιχνεύσει. Τα πραγματικά δε νούμερα είναι ακόμα χειρότερα. Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι περιπτώσεων φαντάρων, οι οποίοι είχαν πιθανώς ιστορικό ψυχικών νόσων (δεν το εξέτασε ποτέ κανείς) ή προβλήματα προσαρμογής και κρίσεις άγχους σε ένα νέο και ακραίο περιβάλλον, το οποίο δεν οδηγήθηκε στην αυτοκτονία εντελώς τυχαία. Κατά βάση αυτό οφείλεται συνήθως στις προσπάθειες των συναδέλφων τους να τους προστατεύσουν εν μέσω αντίξοων συνθηκών και της εχθρότητας - συνήθως - των στελεχών απέναντι σε αυτούς που «δεν εκτελούν γρήγορα, αποτελεσματικά, χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς προβλήματα» τις εντολές που θα διαταχθούν να εκτελέσουν.
Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει το πόρισμα πως το 95% αυτών που αυτοκτόνησαν έπασχε από μία τουλάχιστον ψυχική διαταραχή (ακόμα και οι κρίσεις άγχους, για προβλήματα που το περιβάλλον του στρατοπέδου δημιουργεί, είναι τέτοια). Αν μάλιστα έχει κάποιος βιώσει τις άθλιες και ακραίες συνθήκες εργασίας, εκπαίδευσης και διαβίωσης σε ένα από τα δεκάδες (ή και εκατοντάδες) «μάχιμα τάγματα» του Ε.Σ., το ατελείωτο τρέξιμο για όλους και την έλλειψη δυνατότητας ανάμεσα σε υπηρεσία-αγγαρεία να επισκεφθεί κανείς το γιατρό της μονάδας (αν υπάρχει), τότε δε θα νιώσει έκπληξη για το γεγονός πως μόνο το 17% των περιπτώσεων αυτών διαπιστώθηκε από τους γενικούς ιατρούς και γιατί δεν εκτιμήθηκε πως μπορεί να οδηγήσει σε απόπειρα.
Η απάντηση εξάλλου βρίσκεται και σε άλλα οφθαλμοφανή πορίσματα. Στην έρευνα των γιατρών του 411 ΓΣΝ, σε δείγμα 1098 νεοσυλλέκτων του 11ου ΣΠ οι μισοί εμφάνισαν κατά τη βασική εκπαίδευση τάσεις αυτοκτονίας ή έκαναν χρήση ναρκωτικών (βήμα προς τη φυγή το λένε πολλοί)! Ο ένας στους τέσσερις βρίσκει πως η ζωή στο στρατόπεδο δεν έχει κανένα νόημα, ενώ πριν καταταγούν δεν το έλεγε ούτε ο ένας στους οκτώ!

3.Είναι εδώ κρίσιμο να κατανοήσουμε ένα βασικό κριτήριο επιλογής των στρατεύσιμων από τον Ε.Σ., το οποίο προκύπτει από την ίδια την πραγματικότητα: Εκτός απ’ τη «βιομηχανία» των μετατάξεων και των μεταθέσεων, υπάρχει και η αντίστροφη «βιομηχανία του Ι» που διαπερνά το σύνολο των βαθμίδων και των υπηρεσιών του στρατού – ξηράς κατά κύριο λόγο. Πώς εξηγεί κανείς το γεγονός ότι για να σεβαστεί κανείς τις οδηγίες του Ι ενός εφέδρου, πρέπει αυτός να το διεκδικήσει σε σύγκρουση μ’ όσους που το αγνοούν επιδεικτικά (ιδίως στις μονάδες εκστρατείας) ή να έχει βύσμα;

Πώς εξηγείται ο θάνατος του άτυχου στρατιώτη Α.Κ., που αυτοκτόνησε στον 31 ΛΜΧ στο Δορίσκο Φερρών, ο οποίος εξαναγκαζόταν ύστερα από εγχείρηση κοίλης και με οδηγία ιατρού να είναι άοπλος, να φυλάει σκοπιά ένεκα της τραγικής έλλειψης προσωπικού; Δεν ήταν αυτό – όχι απλά στρεσσογόνος παράγοντας αλλά – πραγματική άσκηση τρομοκρατίας σε σημείο ισοπέδωσης της βιολογικής και ηθικής υπόστασης του; Δε μπορεί κανείς να καταλάβει πως συνδέονται οι άθλιες συνθήκες του λόχου (και της 12ης ΕΜΑ) με την εφαρμογή του συστήματος των ανοιχτών τελαμώνων και των γεμιστήρων πάνω στα όπλα, κατόπιν απαίτησης της ΟΑΣ της 4ης στρατιάς. 

Πώς εξηγούνται οι σαφείς εντολές διοικητών μονάδων της παραμεθορίου στους γιατρούς, ιδίως σε συνθήκες εμπλοκής, ασκήσεων και επιθεωρήσεων από ανώτατους (όπως ήταν και ο κος Καρατουλιώτης), να μην υπάρχει κανένας ελεύθερος υπηρεσίας ή ακόμα και να μην πηγαίνει κανείς στο ιατρείο; Η μηνιαία εξέταση όλων των στρατιωτών μάλιστα, είναι μάλλον κάτι σαν το τέρας του Λοχ-Νες: πολλοί λένε πως υπάρχει, ελάχιστοί πως την έχουν δει. Τα στελέχη μόνο υπόκεινται σε τακτικούς ιατρικούς ελέγχους (και μόνο γι’ αυτούς είναι αλήθεια πως υπάρχει «σύστημα υγείας στο στρατό πολύ καλύτερο από αυτό των υπολοίπων Ελλήνων»). Όχι οι έφεδροι.

Η αλήθεια είναι πως ο Ε.Σ. νοιάζεται πραγματικά για ένα κυρίως πράγμα, και αυτό είναι που ιεραρχεί τα κριτήριά του: να ξεμπερδεύει – στα πλαίσια του ημι -επαγγελματικού στρατού – με αυτούς που δεν θεωρεί πως έχουν διάθεση ή δυνατότητα να υποταχθούν στα ιδανικά της «πειθαρχίας- ιεραρχίας- μιλιταρισμού» και την βάρβαρη εκμετάλλευση που αυτά συνεπάγονται. Για όσους δε, στη διάρκεια της θητείας τους, φανεί ότι δεν υποτάσσονται στις ακραίες, παράλογες και καταπιεστικές καταστάσεις χωρίς νόημα που θα υποβληθούν, τους επιφυλάσσει την καταπάτηση της προσωπικότητας τους και της σωματικής τους ακεραιότητας. Αυτός είναι και ένας από τους μηχανισμούς που παράγουν αυτόχειρες κε Καρατουλιώτη. Ανθρώπους που, πριν καταταγούν, ήταν «ό,τι το καλύτερο από πλευράς έμψυχου υλικού».

4.Σαφώς και δεν υπάρχει σοβαρότητα – ούτε επιστημονική ούτε καν λογική – στους ισχυρισμούς της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων και των δοτών επιτροπών της ότι για τους αυτόχειρες τα πιθανά αίτια αποδίδονται κατά 56% σε ερωτική απογοήτευση ή γενικότερα στις σχέσεις με το άλλο φύλο και το υπόλοιπο 44% σε οικογενειακά προβλήματα, χρήση ναρκωτικών, ένα μικρό ποσοστό(!) σε προβλήματα που αντιμετώπιζαν στη Μονάδα (12%) και ένα εξίσου μικρό ποσοστό σε αδιευκρίνιστους λόγους(!).

Ας μας εξηγήσουν οι κύριοι των ερευνών αυτών και όσοι τις αναπαράγουν πως γίνεται οι αυτόχειρες να μην είχαν σχέσεις με το άλλο φύλο και οικογένειες ή πως γίνεται να μην είχαν προβλήματα οικογενειακά ή ερωτικά πριν την κατάταξη. Ακόμα περισσότερο: σύμφωνα με τη μελέτη το 90% των αυτοχείρων είχαν τέτοιου είδους προβλήματα. Αν αναζητούσε κανείς τα ποσοστά αντίστοιχων αιτιών για τις αυτοκτονίες στο κοινωνικό σώμα τότε η σύγκριση των ποσοστών θα εκτινασσόταν σε μεγέθη που δεν θα εμφάνιζαν ούτε οι υπολογιστές τσέπης!

Η ερωτική απογοήτευση, τα προβλήματα συναισθηματικής φύσης και οι οικογενειακοί λόγοι δεν είναι αίτια, ούτε καν – στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων - αφορμές για τις αυτοκτονίες στρατιωτών. Είναι προβλήματα που απασχολούν κάθε έλλογο ον που διαθέτει λογική και συναίσθημα. Όμως αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα. Ο στρατός δεν μπορεί να κατανοήσει ούτε να ανεχτεί έλλογα όντα που διαθέτουν λογική και συναίσθημα, που διαθέτουν ανθρώπινα όρια. Ο σύγχρονος στρατός των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των λεηλασιών σε ειρηνευτικές αποστολές, της διαρκούς ετοιμότητας, ο στρατός που στο όνομα της δήθεν προστασίας εθνικών συνόρων φυλάει τις επενδύσεις του εθνικού κεφαλαίου εντός και εκτός του ελληνικού κράτους, δεν έχει χώρο ούτε χρόνο να ενδιαφερθεί για το κύριο αναλώσιμο υλικό του: τους φαντάρους. Του αρκεί να τους ξεπετάει σε πλαστές μελέτες με την ελπίδα ότι θα καταλαγιάσει η οργή που προκαλούν τα συνεχή θύματα του πολέμου που διεξάγει στη στρατευμένη νεολαία.

5.Από πού προκύπτει η επαρκής μέριμνα για το στρατιωτικό προσωπικό και τις συνθήκες στα στρατόπεδα ανά την Ελλάδα, ή έστω σε αυτά που σημειώθηκαν αυτοκτονίες καθώς και περιστατικά όπως ο θάνατος των στρατιωτών στη Μανίτσα παλιότερα ή ο θάνατος του νεοσύλλεκτου στην 124 ΠΒΕ στην Τρίπολη από μηνιγγίτιδα πρόσφατα;
Πώς είναι δυνατόν, διοικητές μονάδων που έχουν γίνει κατ’ επανάληψη «βούκινο» για τις επικίνδυνες συνθήκες εκπαίδευσης και διαβίωσης να συνεχίζουν ανενόχλητοι τη δουλεία τους – δηλαδή την εκμετάλλευση μέχρι εξόντωσης των οπλιτών ή ακόμα και των στελεχών για την προσωπική τους ανέλιξη και καριέρα. Πώς γίνεται οι ίδιοι διοικητές, υποδιοικητές κλπ να ανακυκλώνονται στις μονάδες της παραμεθορίου περιφέροντας τις απάνθρωπες μεθόδους τους, ώσπου να ανταμειφθούν (ανάλογα και με το μέσον τους, έτσι;) με κάποια επιτελική θέση ή κάποια θέση στο όνειρο του ΝΑΤΟ, του στρατιωτικού ακόλουθου πρεσβείας και πάει λέγοντας;

Η απάντηση είναι πως οι συνθήκες στα στρατόπεδα, κυρίως της παραμεθορίου αλλά και των μάχιμων μονάδων στην υπόλοιπη επικράτεια καθώς και αρκετών κέντρων εκπαίδευσης (ΚΕΝ), είναι τέτοιες γιατί ακριβώς εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς του στρατού της πολεμικής ετοιμότητας. Σε αυτές τις μονάδες εξάλλου δεν πρόκειται να υπηρετήσουν – ή δεν υπηρέτησαν όπως η πλειοψηφία εκεί – αυτοί που δεν προδιαγράφονται να γίνουν το ληγμένο κρέας (κάτι σαν… godzillaς) που θα θρέψει με υποψήφια θύματα το σάπιο μιλιταρισμό, όταν αυτός τα χρειαστεί στα εφιαλτικά σενάρια των πολεμικών αναμετρήσεων του (άμεσου) μέλλοντος. Δεν θα πάνε όσοι έχουν Μπάρμπα στην Κορώνη ή είναι επιφανή παιδία της 1ης ταχύτητας αυτής της κοινωνίας. Θα πάνε όσοι (όπως στο στρατό, έτσι κι έξω απ’ αυτόν) θα υποστούν ή έχουν υποστεί τον εργασιακό μεσαίωνα και την κοινωνική αδικία και βιαιότητα.

Πόσο περισσότερο μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια; Πόσο πιο εμφανές μπορεί να γίνει αυτό; Την ίδια περίοδο που οι θάνατοι στο στρατό έχουν γίνει ο Μολώχ της θητείας, η ηγεσία του υπουργείου και του στρατού ασχολείται με τις κρίσεις των αξιωματικών – πρώτα ανωτάτων και μετά των υπολοίπων – με τις βυσματομαχίες των στρατιωτικών, τις πολιτικές και κομματικές διαμάχες μέσα στα συμβούλια των επιτελών. Όταν δεν ασχολείται με αυτά, ασχολείται με τη διευθέτηση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, το μοίρασμα των πακέτων, τις μίζες που πρέπει να βρουν αποδέκτη (βλέπε SIEMENS κλπ, αλλά… θα τα πούμε παρακάτω). Όταν, τέλος, δεν ασχολείται και με αυτά, ασχολείται με το στρατιωτικό προσωπικό. Πώς; Ενώ τα γραφεία τύπου των σωμάτων αναγκάζονται να εκδίδουν μια (1) κατάπτυστη ανακοίνωση θανάτου κάθε δεκαπέντε (15) μέρες, η ηγεσία του στρατού, ανακοινώνεται νέο πρόγραμμα ωρών εκπαίδευσης και εργασίας με δύο παραπάνω απογευματινές ασκήσεις (Δευτέρα και Σάββατο) και ακόμα πιο επιβαρυμένο πρόγραμμα τόσο για τους εφέδρους όσο και για τα (χαμηλόβαθμα κυρίως, αλλά όχι μόνο) στελέχη!

Στις μάχιμες μονάδες, εκεί που οι επισκέψεις της ΟΑΣ έχουν ρυθμό οπλοπολυβόλου και κάθε λεπτομέρεια είναι αρκετή να «τρέξει» ακόμα περισσότερο τους φαντάρους, το πρόγραμμα ήδη εφαρμόζεται με δραματικά αποτελέσματα. Είναι αλήθεια, όπως θα έλεγε και ο κος Καρατουλιώτης, ότι «δίνει έναν μπούσουλα στο διοικητή να παρεμβαίνει προσωπικά ο ίδιος για την επίλυση προβλημάτων που πιθανώς να αντιμετωπίζουν κάποιοι από τους άνδρες του». Μπορεί τώρα να τους ξεζουμίζει περισσότερο, να τους μετατρέπει σε αυτόματα με μοναδική σκέψη το «σκοπιά – ΚΨΜ – αγγαρεία»!

6.θεωρούμε τουλάχιστον φαιδρή, την ωραιοποιημένη αντίληψη για το τι σημαίνει Α2 στο στρατό ή πως θα έπρεπε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τα προβλήματα (!;) των στρατιωτών. Ξεφεύγει από τη θεματολογία του κειμένου μια ιστορική αναδρομή για το ρόλο του Α2 στον εμφύλιο, το μετεμφυλιακό κράτος και τη μεταπολίτευση. Υπάρχουν πολύ πιο άμεσα στοιχεία. Υπάρχουν διοικητές, ειδικά στις μονάδες του Έβρου και τον νησιών του ανατολικού Αιγαίου, που επιστρατεύουν αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του Α2 στην παρακολούθηση των στρατιωτών – ακόμα και της προσωπικής τους ζωής – και την ενίσχυση κι οργάνωση του δικτύου «προθύμων» (λέγε με ρουφιάνο) που έχουν, με πρόσχημα το ζήτημα των ναρκωτικών.

Κι ενώ ένας αναλογικά μεγάλος αριθμός στρατιωτών εμφανίζει πρόβλημα με τα ναρκωτικά και εξαιτίας του στρατού, οι εντολές «των υπηρετούντων» το Α2 εξαντλούνται σε αδιάκοπες εφόδους στυλ πεζοναυτών, μεθόδους τρομοκράτησης των οπλιτών, άτυπες οδηγίες για κατασχέσεις – όπου τους παίρνει – εφημερίδων, βιβλίων, περιοδικών ή ακόμα και σωματικές έρευνες (ιδίως στους σκοπούς) για κατάσχεση κινητών. Η αναβαθμισμένη εξάλλου λειτουργία «των υπηρετούντων» το Α2 στη ζωή των μονάδων, πάει χέρι - χέρι με τη φασιστικής έμπνευσης οδηγία για απαγόρευση των κινητών στα στρατόπεδα (ειδικά αν τα κινητά έχουν κάμερες).

Πηγάζουν και τα δύο από την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών παρακολούθησης του στρατού και το νέο, ακόμα πιο σφιχτό εναγκαλισμό του, με την ΕΥΠ. Πηγάζουν από τα σχέδια για την αναδιοργάνωση των εν λόγω υπηρεσιών με τη συγκρότηση μιας νέας δομής πάνω στην αναδιάταξη της υπάρχουσας (των 2ων και 3ων επιτελικών γραφείων και των επιμέρους υπηρεσιών) για την καλύτερη παρακολούθηση και ροή πληροφοριών.

Πριν από ελάχιστα χρόνια, εν μέσω δομικής ανεργίας, κλεισίματος παραγωγικών μονάδων και ξεπουλήματος των ΔΕΚΟ με χιλιάδες απολυμένους, δεν είχε προκυρηχθεί διαγωνισμός της ΕΥΠ με σκοπό την ανανέωση και τη βελτίωσή της, όπου είχαν συρρεύσει χιλιάδες απελπισμένοι; Το μοντέλο δόμησης του κράτους που θεωρεί τα πάντα ασύμμετρη απειλή εκτός από τον εαυτό του, είναι το μοντέλο που δομεί το σύγχρονο στρατό της διαρκούς ροής πληροφοριών, του φακελώματος, της ασφυκτικής επιτήρησης των πάντων. Η δουλειά του Α2 (και των… υπηρετούντων) είναι να υπηρετεί αυτήν ακριβώς τη λογική. Όπως ακριβώς το σχέδιο για τις κάμερες στις σκοπιές, που προωθεί το ΓΕΣ: έχει αποδειχτεί στην πράξη – εκεί όπου υπάρχουν κάμερες, πχ Πεντάγωνο, Χαϊδάρι – ότι οι κάμερες, όχι μόνο δεν μείωσαν τους σκοπούς ή τις υπηρεσίες, αλλά χρησιμεύουν και για να παρακολουθούνται αν κάνουν σωστά την υπηρεσία τους!

«Κι εγώ πολεμώ τόσα χρόνια χωρίς, Θε μου, να μάθω γιατί» (Αναγνωστάκης)

Είναι τραγική η διαπίστωση της μελέτης του ΓΕΣ, των έμμισθων ειδικών της και της ηγεσίας αλλά και η, από πολλούς, άκριτη αποδοχή της πως οι περισσότερες αυτοκτονίες των στρατιωτών γίνονται σε μονάδες Γ’ κύκλου που «είναι κοντά στα σπίτια τους και τα πράγματα είναι πιο χαλαρά αφήνοντας χρόνο για σκέψεις και προβληματισμούς».
Πιο πολύ ακόμα, είναι τραγική η άκριτη - ή κριτική – αποδοχή των κριτηρίων που οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Ακόμα και στην πρόσφατη επερώτηση των βουλευτών για τις αυτοκτονίες εξισώνονται, ως ισοβαρείς, οι εξωτερικοί λόγοι για τις αυτοκτονίες (συναισθηματικοί, κοινωνικοοικονομικής φύσης, οικογενειακά προβλήματα κ.α.) με το ίδιο το καθεστώς και τις συνθήκες άσκησης της στρατιωτικής θητείας.

Καταρχήν, οι αυτοκτονίες σημειώνονται στα κέντρα εκπαίδευσης, στην ΕΛΔΥΚ, στα νησιά και στον Έβρο. Δεν το λέμε εμείς (που μπορεί να είμαστε και προκατειλημμένοι). Το παρουσιάζει ως στοιχείο η έρευνα των γιατρών του 411 ΓΣΝ. Κατά δεύτερον, οι περισσότερες αυτοκτονίες σημειώνονται την περίοδο ανάμεσα στο Μάη και τα τέλη Φθινοπώρου, την πιο εντατικοποιημένη περίοδο από πλευράς ασκήσεων και διαφόρων καθηκόντων των οπλιτών παράλληλα με το κλασικό πρόγραμμα εκπαίδευσης και την τήρηση των σχεδίων ασφαλείας και φύλαξης των στρατοπέδων. Το λέει κι αυτό η ίδια έρευνα.

Η ΕΛΔΥΚ είναι η ελληνική δύναμη κατοχής της Κύπρου, η δύναμη στην οποία η υπηρέτηση σημαίνει αμετάθετο ως το τέλος της θητείας, η δύναμη που – μαζί με τους υπόλοιπους στρατούς κατοχής (ΤΟΥΡΔΥΚ, δυνάμεις του ΝΑΤΟ) – επιβάλλει τη διχοτόμηση των λαών, το εθνικιστικό μίσος, το οποίο ύστερα επιτηρεί. Είναι η δύναμη των μονάδων συνεχούς πολεμικής ετοιμότητας και των ασκήσεων μέχρι εξόντωσης. Είναι οι μονάδες, τους στρατιώτες των οποίων αντιμετωπίζει εχθρικά και απομονώνει η τοπική κοινωνία για τους παραπάνω λόγους.

Το ίδιο όμως δεν ισχύει και για τις μονάδες του Έβρου και των νησιών του Αν. Αιγαίου; Μήπως εκεί δεν ισχύουν (αρκετά από) τα παραπάνω χαρακτηριστικά; Εκεί που πολλοί αξιωματικοί λένε πως «είμαστε σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα γιατί πληρωνόμαστε γι’ αυτό» (αυτοί πληρώνονται) και «γιατί προετοιμαζόμαστε για επιχειρήσεις» φτάνοντας μερικές φορές μέχρι τα παραληρήματα των τουρκοφάγων που «θα ξαναπάρουν την Πόλη». Εκεί που, ακριβώς με αυτή τη δικαιολογία, η έξοδος είναι άγνωστη λέξη, οι υπηρεσίες είναι περισσότερες από τους στρατιώτες, οι άδειες κόβονται για ψύλλου πήδημα και η επιφυλακή συνεχής. Είναι οι μονάδες του συνεχούς εγκλεισμού, των τοπικών κοινωνιών που βλέπουν τους στρατιώτες ως ευρώ, οι μονάδες στις οποίες υπηρετούν «κατάδικοι ντυμένοι στα χακί» και που θα τρέξουν να σβήσουν φωτιές, να ξεπλημμυρίσουν περιοχές, να συλλάβουν μετανάστες.

Ας μας θυμίσουν όλοι αυτοί που μιλάνε για μονάδες Γ’ κύκλου, ποια ακριβώς ήταν τα καθήκοντα των νεοσύλλεκτων στον Αυλώνα, την Τρίπολη, το Ναύπλιο, την Κόρινθο και αλλού το καλοκαίρι που μας πέρασε. Δεν ήταν αυτοί που κλήθηκαν να σβήσουν φωτιές, να βοηθήσουν στην αποκατάσταση πληγέντων περιοχών, να υποκαταστήσουν τελικά, ακόμα και με δυνητικό κίνδυνο της ζωής τους σε μερικές περιπτώσεις, το κράτος που απουσίαζε; Το κράτος που σπαταλά μερικά τρις για τους εξοπλισμούς των ειρηνευτικών αποστολών και τους εξοπλισμούς που κάνουν την παραμεθόριο να μοιάζει με απέραντη μπαρουταποθήκη;
Δεν είναι μονάδες Γ’ κύκλου, που «τα πράγματα είναι πιο χαλαρά και υπάρχει χρόνος για σκέψεις και προβληματισμούς», το 646 Μ/Κ ΤΠ στην Ξάνθη, ο 31ΛΜΧ στο Δορίσκο, οι μονάδες της ΕΛΔΥΚ (των 2 αυτοκτονιών σε μια βδομάδα το προηγούμενο καλοκαίρι), οι μονάδες της Κω, της Χίου κλπ. που έχασαν φαντάρους. Δεν είναι μονάδες Γ’ κύκλου, που «τα πράγματα είναι πιο χαλαρά και υπάρχει χρόνος για σκέψεις και προβληματισμούς» γι’ αυτούς που αυτοκτόνησαν ή αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν, το ΚΕΜΧ της ακραίας εντατικοποίησης και της εθνικοφασιστικής πειθαρχίας στο Ναύπλιο, το ΚΕΤΘ στον Αυλώνα και το ΚΕΥΓ στην Άρτα, των νεοσύλλεκτων στρατιωτών που αυτοκτόνησαν στα αναρρωτήρια. Κι όλα αυτά είναι μερικά μόνο ενδεικτικά παραδείγματα από το σύνολο των περιπτώσεων.

Ακόμα κι αν δεχόμασταν όμως σε έναν ελάχιστο βαθμό την ψεύτικη αληθοφάνεια ενός τέτοιου ισχυρισμού, αναρωτιόμαστε πώς γίνεται να υπάρχουν μονάδες Γ’ κύκλου με διαφορετικά αποτελέσματα. Ή μήπως ο στρατός δεν είναι «παντού ο ίδιος»; Μπορεί να θυμηθεί κανείς το τελευταίο περιστατικό αυτοκτονίας σε κάποιο από τα στρατόπεδα της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Μήπως αυτές είναι μονάδες όπου «ο μαχητής βρίσκεται σε συνεχή δράση με αποτέλεσμα να μην έχει χρόνο να σκεφθεί τα προβλήματα του»;
Ένας από τους βασικούς διαχωρισμούς των στρατοπέδων στην ελληνική επικράτεια είναι αυτός των μονάδων που εκτελούν το βάναυσο σχεδιασμό του «νέου ελληνικού στρατού» και των μονάδων που προστατεύουν τα «καλύτερα παιδιά» του θεάματος, του σάπιου πολιτικού και οικονομικού συστήματος και αφήνουν ήσυχη την ηγεσία να σχεδιάσει και να διατάξει νέες δολοφονίες. Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη για το που υπάρχουν περισσότερα κρούσματα θανάτων… Είναι μισή – και άρα τουλάχιστον λανθασμένη - η απλοϊκή λογική ότι «οι περισσότερες αυτοκτονίες σημειώνονται στις χειρότερες μονάδες από άποψη επάνδρωσης και εντατικοποίησης υπηρεσιών». Είναι μισή γιατί – παρότι είναι αλήθεια ως γεγονός - υποκρύπτεται ο πραγματικός βίαιος κεντρικός προσανατολισμός των Ε.Δ., της αποστολής των «ειρηνευτικών αποστολών» από το Κόσσοβο ως το Αφγανιστάν και το… Τσαντ, της συμμετοχής με χιλιάδες προσωπικού στο ΝΑΤΟ και τον ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ. Γιατί αφήνει ανέγγιχτο το ζήτημα των μονάδων που σηκώνουν το βάρος της συγκρότησης αυτού του δολοφονικού – ιμπεριαλιστικού στρατού. Γιατί αφήνει ανέγγιχτο το ζήτημα του ιδεολογικού τραμπουκισμού των μονάδων που προστατεύουν τα… πάτρια εδάφη από Τούρκους, Αλβανούς (Βούλγαρους κάποτε) και… τρομοκράτες, την ίδια ώρα που δεν έχουν έστω το βασικό προσωπικό και τα μέσα για τη συντήρησή τους. Την ίδια ώρα που το ΝΑΤΟ μας συμφιλιώνει όλους (τα αφεντικά αυτού του κόσμου) κάτω από την ανάγκη απεγνωσμένοι φαντάροι να ξεζουμίζουν και να καταπιέζουν ολόκληρους λαούς στην… επικίνδυνη περιφέρεια για τα συμφέροντα της ντόπιας και διεθνούς ανάπτυξης.

Πολλά είναι ακόμα και τα ερωτηματικά για την πραγματική φύση των θανάτων στο στρατό. Πολλοί μιλούν για εγκληματικές ενέργειες ή ατυχήματα που προκύπτουν από εγκληματικές ευθύνες. Κάποια από αυτά να είναι όντως βάσιμα. Όπως και να έχει όμως, από το θάνατο του νεοσύλλεκτου παιδιού από μηνιγγίτιδα και το θάνατο των άτυχων φαντάρων στο φυλάκιο της Μανίτσας ως τις σειρούλες που αυτοκτόνησαν, οι θάνατοι στο στρατό είναι δολοφονίες με ηθικό αυτουργό το στρατό.



«Ο ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΣΒΕΪΚ»…
Πρέπει επιτέλους να ειπωθούν τα πράγματα με το (σκληρό) όνομά τους. Πρέπει να αποδοθούν έστω, πραγματικές ευθύνες. Είναι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει. Και φανταστείτε: δεν είναι καν αρκετό. Το ελάχιστο χρέος όσων μένουν πίσω, είναι να αποκαλύψουν τις χυδαιότητες και τα ψέματα των αξιωματικών και του υπουργείου, του ίδιου του κρατικού μηχανισμού. Πρέπει επιτέλους, να σταματήσει η ενορχηστρωμένη επιχείρηση σπίλωσης της μνήμης νεκρών ανθρώπων - που ο ίδιος ο στρατός οδήγησε στο θάνατο - με πλαστές μελέτες, απόκρυψη στοιχείων, συγκάλυψη γεγονότων και δημόσια ψεύδη.

Κανένας αξιωματικός δεν αισθάνεται τύψεις όταν τον καλούν να «μαζέψει» από την σκοπιά τον αυτοπυροβολημένο 19χρονο φαντάρο, που μόλις όμως είχε γυρίσει στο στρατόπεδο από την κηδεία του πατέρα του και φύλαγε σκοπιά! Στο ΚΕΜΧ, τη μέρα της αυτοκτονίας του φαντάρου το Γενάρη του 2007, βάλανε συνάδελφό του να φυλάει τη σωρό, ώσπου να ’ρθουν οι αξιωματικοί και η υγειονομική υπηρεσία!

Κανένα αξιωματικό δεν συγκλόνισε ή συνέτισε το παράδειγμα του διοικητή που αυτοκτόνησε εξαιτίας της απώλειας στρατιώτη του από λάθος κατά τη διάρκεια άσκησης με χειροβομβίδα. Αντίθετα, διοικητής και αξιωματικοί στην παραμεθόριο κυκλοφορούσαν τη χυδαία φήμη για φαντάρο που βρέθηκε νεκρός σε φωταγωγό πολυκατοικίας, ότι έπεσε προσπαθώντας «να φτάσει στο μπαλκόνι της γκόμενας»! Δεν είχε καμία σημασία που η μετάθεση του (είχε έρθει ελάχιστες μέρες πριν) τον έστελνε από την Ορεστιάδα στο Διδυμότειχο (μονάδα Γ’ κύκλου, ε;) ενώ αυτός ήταν από την Πάτρα.

Όλοι ανεξαιρέτως υποτάσσονται στη λογική του διαχωρισμού των στρατιωτών σε καλούς και κακούς. Για τους πιο ευαισθητοποιημένους, φαίνεται τραγικό δε το γεγονός πως «οι αυτόχειρες είναι καλοί στρατιώτες». Μας θυμίζει έντονα αυτή η λογική μια άλλη που είναι πάντα άμεσο επιχείρημα στα χείλη της εξουσίας. Μας θυμίζει το διαχωρισμό των φοιτητών σε κακούς που κάνουν καταλήψεις και καλούς που κάνουν μαθήματα - και ενίοτε δέρνουν κι όπου πετύχουν και μπορούν τους «κακούς» - στις περσινές καταλήψεις των πανεπιστημίων και τις τεράστιες φοιτητικές πορείες. Τις πορείες που τα ΜΑΤ του κου Πολύδωρα πετούσαν εμπρηστικές χειροβομβίδες στα συγκεντρωμένα πλήθη.
Μας θυμίζει το διαχωρισμό των εργαζομένων σε καλούς, που είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν και απλήρωτοι ή να έχουν περικοπές στη σύνταξή τους, και κακούς που απεργούν και αντιστέκονται. Αυτούς, που η κυβέρνηση των ΜΑΤ στέλνει στα δικαστήρια ή τους στέλνει «αγανακτισμένους πολίτες» και «νοικοκυραίους» (από τους καλούς, εννοείται) να τους λιντσάρουν.

Μας θυμίζει τελικά την – πάντα επίκαιρη – προειδοποίηση του Μπους (και ιστορικά κάθε δολοφόνου-κατακτητή): «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας» από την έναρξη της αντιτρομοκρατικής του εκστρατείας (μήπως σε αυτή δε συμμετέχουν και οι δικές «μας» κυβερνήσεις, ο δικός «μας» στρατός, το δικό «μας» κράτος;).

Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι θα πει η δήλωση πως «το προφίλ του αυτόχειρα είναι το ελληνόπουλο της διπλανής πόρτας που δεν έχει απασχολήσει τις αρχές, διάγει ήσυχο βίο και έχει ξεπεράσει επιτυχώς το σοκ της μετάπτωσης από τον ιδιωτικό βίο στο στρατιωτικό…και το βαρύ πρόγραμμα εκπαίδευσης σε μονάδα εκστρατείας». Μπορούμε βέβαια να καταλάβουμε – και να συμπεράνουμε πως αυτή είναι τελικά η κρυφή δομή του επιχειρήματος - ότι ο χαρακτηρισμός και η στιγματοποίηση είναι δομικό στοιχείο της στρατιωτικής λογικής. Εκεί, όπου για χάρη του αξιόμαχου, αυτοί που «μένουν πίσω» είναι τουλάχιστον λιγότερο άντρες από τους υπόλοιπους. Εκεί, όπου για χάρη του αξιόμαχου, όσοι δε δέχονται να ξεφτιλιστούν και να ισοπεδωθούν είναι «αδερφές και λαπάδες». Εκεί, που η αδυναμία να κατανοήσεις την τυφλή υπακοή στις αυθαιρεσίες των καραβανάδων σημαίνει λιώσιμο στις ποινές και τις στερήσεις εξόδου και το (συγκαλυμμένο πλέον, δυστυχώς για τα παιδιά…) καψόνι, για χάρη πάντα του αξιόμαχου.

Μπορούμε επίσης να καταλάβουμε τι σημαίνει και τις συνέπειες που έχει η παρατεταμένη βίαιη απομάκρυνση του νέου ανθρώπου από το οικείο συγγενικό και συντροφικό περιβάλλον. Οι ίδιοι άνθρωποι που ευθύνονται για την απαράδεκτη χακί καθημερινότητα δε μπορούν να σκεφτούν αυτές τις επιπτώσεις γιατί πολύ απλά δεν τους απασχολεί. Και δεν τους απασχολεί γιατί μπορούν να κρύβονται πίσω από στοιχεία που οι ίδιοι παραποιούν και έρευνες με συμπεράσματα που οι ίδιοι παραγγέλνουν. Δεν τους απασχολεί, γιατί τα χαρακτηριστικά του στρατού που χρειάζονται και επιχειρούν απεγνωσμένα να δημιουργήσουν, βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στη βαναυσότητα της διαδικασίας δημιουργίας μιλιταριστικών ανδρεικέλων ή υποταγμένων ανθρώπων.

Ψάχνουν να βρουν τους λόγους που οδηγούν τους στρατιώτες στο απονενοημένο διάβημα, αλλά αγνοούν επιδεικτικά όλα τα πιο πάνω στοιχεία. Ας κάνουμε μια απόπειρα να ανασκευάσουμε τους αόριστους, αφηρημένους και στρογγυλεμένους προβληματισμούς που παραθέτει ο κος Καρατουλιώτης:

Α.Το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με τη διάρθρωση μιας αφηρημένης κοινωνίας, της οποίας ο στρατός είναι κομμάτι. Το ζήτημα είναι ότι ο ελληνικός στρατός είναι βασικός πυρήνας συγκρότησης του συγκεκριμένου ελληνικού κράτους. Ο φαντάρος έρχεται σε επαφή, ή ξανάρχεται αν μιλάμε για ανθρώπους 18 έως 30 και χρονών, με το σκληρό πυρήνα του κράτους σε όλο του το μεγαλείο. Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να μιλάμε για «προσαρμογή με επιτυχία» σε ένα μηχανισμό, ο οποίος είναι ο κατεξοχήν μηχανισμός μαζικής βίας και καταστολής (πολύ πιο μαζικός και με περισσότερες δυνατότητες απ’ ότι η αστυνομία) ενός κράτους που στοχοποιεί εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς.

Μήπως ο ελληνικός στρατός δεν είναι αυτός που υπηρετεί και προστατεύει το ελληνικό κράτος της ολοκληρωτικής επίθεσης σε εργαζομένους και νεολαία; Μήπως δεν προστατεύει ένα κράτος που, δια στόματος των εκπροσώπων του, αντιμετωπίζει όσους αντιδρούν στις άγριες αναδιαρθρώσεις του ως εχθρούς; Αυτή είναι και η σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο φαντάρος.

Β.Ακριβώς εξαιτίας του προηγούμενου χαρακτηριστικού, ο φαντάρος μπορεί να διαισθανθεί – αν όχι να καταλάβει - ότι ο στρατός είναι η επιχειρούμενη συνέχεια μιας σειράς μηχανισμών, πριν και μετά από αυτόν, που απαιτούν και θέλουν να επιβάλλουν την υποταγή του και την ακραία εκμετάλλευσή του. Οι αδικίες στις αποσπάσεις, τις μεταθέσεις, τις άδειες κλπ τον προετοιμάζουν και τον εκπαιδεύουν για τον εργασιακό μεσαίωνα, την ανασφάλεια, τη μίζερη και υποταγμένη ζωή του. Είναι ο στρατός που απαιτεί από αυτόν να ζει με 8,63? (10? για τους δεκανείς) το μήνα!

Οι δύο παραπάνω λόγοι δεν είναι από μόνοι τους αυτοί που οπλίζουν το χέρι του αυτόχειρα. Και οι δύο όμως αποτελούν ιδανική βάση για τη μετατροπή του στρατού, που υπηρετεί, σε μια έρημο βιολογικής εξάντλησης, συναισθηματικής αποψίλωσης, μιλιταριστικής πειθαρχίας και απλήρωτης εργασίας. Βάψιμο, χτίσιμο, ξεχορτάριασμα, καθαριότητες, κουβάλημα, σκάψιμο, μαγείρεμα και λάντζα, δουλειά γραφείου, μεταφορά επικίνδυνων πυρομαχικών (βλέπε θανάτους από καρκίνους ή τον πρόσφατο τραυματισμό στρατιώτη από νάρκη) συμπληρώνουν τα κενά ανάμεσα στη σκληρή εκπαίδευση και τις αέναες υπηρεσίες. Ό,τι επιτάσσει το σύγχρονο «λιγότερο κράτος» - συμπίεση κόστους, ακραία παραγωγικότητα, ελαστικά ωράρια – το εφαρμόζει σε όλη του την πληρότητα ο στρατός.

Οι δύο παραπάνω λόγοι επίσης, είναι αυτοί που μεταφέρουν τον κύκλο της βίας από την άγρια καταστολή στην κοινωνία μέσα στο στρατό και μάλιστα με τα πιο οξυμμένα του χαρακτηριστικά («εμπλοκή» και άρα συνθήκες ιδρυματισμού, κατάσταση εγκλεισμού – ειδικά στα ΚΕΝ και την παραμεθόριο, βίαιες συμπεριφορές κλπ). Φυσικά, αυτοί που συνήθως την πληρώνουν είναι (με αυτή τη σειρά) οι έφεδροι, οι ΕΠ.ΟΠ, οι υπαξιωματικοί και κάποιοι ακόμα αξιωματικοί.

Πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα αυτού του πολιτικού και (κατά συνέπεια) στρατιωτικού συστήματος, όταν ολόκληροι δρόμοι της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων παραμένουν κλειστοί με οδοφράγματα και πάνοπλα στρατιωτικοποιημένα τμήματα της αστυνομίας; Πόσο διαφορετική είναι αυτή η εικόνα, στην αναλογία της, από τις εικόνες στις εμπόλεμες περιοχές του Κοσσόβου και του Αφγανιστάν;

Τι μπορούμε να περιμένουμε από ένα στρατό του οποίου ο προηγούμενος αρχηγός (κος Χυνοφώτης), με την ανάληψη των καθηκόντων του στο υπουργείο δημόσιας τάξης, έφερε μαζί του περισσότερα συρματοπλέγματα, αύρες (τις είχαμε ξεχάσει από τη χούντα), πλαστικές σφαίρες, νέα φακελώματα και παρακολουθήσεις; Αυτό δε σηματοδοτεί την όλο και εντεινόμενη καταστολή, με την αστυνομία του ελληνικού κράτους να στρατιωτικοποιείται και τις ένοπλες δυνάμεις να τείνουν να γίνουν αστυνόμος των Βαλκανίων και όποιας άλλης περιοχής του ζητηθεί από τους συμμάχους του; Πού θα εφαρμοστεί πρώτα, και που θα καταλήξει σαν παράπλευρη απώλεια, όλο αυτό το ασφυκτικό πλέγμα καταστολής – πειθαρχίας, αν όχι στον πιο ευάλωτο κρίκο, αυτούς που θα δουν τις αλλαγές του στρατού να περνούν από πάνω τους: το στρατιωτικό προσωπικό - κληρωτό και μόνιμο.


ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΕΝΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ή
«…ΚΑΙ Μ’ ΕΒΑΛΕ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΚΙ ΟΡΚΙΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΝΑΤΟ» (Active Member)
Δύο κυρίαρχες λογικές κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια, γύρω από το ζήτημα του στρατού. Η μία κατηγορεί τον ημι-επαγγελματικό στρατό της αναποτελεσματικής σπατάλης επενδύσεων και της αδυναμίας να παίξει το ρόλο μιας ταχείας κι ευέλικτης επαγγελματικής δύναμης στα πλαίσια των σύγχρονων απαιτήσεων και των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας. Η άλλη κατηγορεί τις κυβερνήσεις για το στρατό των ΕΠ.ΟΠ., των ΕΜΘ κλπ, των δαπανών σε εξοπλισμούς για τις υποχρεώσεις στο ΝΑΤΟ και τον ευρω-στρατό που στερεί από τη χώρα τον ισχυρό στρατό της εθνικής της ανεξαρτησίας και των πατριωτών εφέδρων.
Αυτές οι δύο απόψείς είναι τόσο όμοιες που μοιάζουν σαν διζυγωτικά δίδυμα! Πραγματικά, γεννήθηκαν τον ίδιο καιρό, από το ίδιο καλούπι, πατάνε στους ίδιους προβληματισμούς αλλά δίνουν δύο διαφορετικές απαντήσεις. Είναι όμως και οι δύο το ίδιο ξοφλημένες. Προέρχονται και οι δύο από μια κοινή μήτρα: την υποταγή, την αδυναμία να αμφισβητήσουν συνολικά τις κυρίαρχες επιλογές του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου κράτους, του αναβαθμισμένου εθνικισμού του και του στρατού-χωροφύλακα που διαθέτει.
Και οι δύο απόψεις υποτάσσονται στην απαίτηση ενός στρατού που προκαλεί – είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό - συνεχώς θύματα. Και πάντως, σε κάθε περίπτωση, αυτών των τύπων ο στρατός θα δολοφονεί τα παιδιά του σε ατυχήματα, εγκληματικές ενέργειες και αυτοκτονίες στο βωμό της εθνικής ανάπτυξης.

1.Ζητούν όλοι να αναπτυχθεί επιτέλους η ελληνική πολεμική βιομηχανία ώστε να σταματήσει η δημοσιονομική αιμορραγία, να επιτευχθεί ο εξορθολογισμός των εξοπλισμών και των δαπανών, να γίνει το υλικό του στρατού αποτελεσματικό. Κλείνουν όλοι το μάτι ή βλέπουν σαν αναγκαίο κακό την πολεμική έρευνα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Αναγκάζονται να συμφωνήσουν – δυστυχώς… - με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ στα αιτήματα για την αναβάθμιση των εγχώριων δυνατοτήτων.

Ας μας διορθώσει κάποιος, αλλά μάλλον η εγχώρια βιομηχανία είναι αυτή που εκθειάζει ο Κόσμος του Επενδυτή στο πρόσωπο της ISI Hellas για την εξαγωγική συμφωνία με το αμερικάνικο ναυτικό σε σχέση με την προμήθεια ενός συστήματος ζεύξεως δεδομένων και την κατασκευή ενός εξομειωτή για τα ραντάρ πυροβολικού AN/TPQ-37 (που κι ο ελληνικός στρατός διαθέτει). Η εγχώρια βιομηχανία επίσης (του… Κόκκαλη συγκεκριμένα) είναι αυτή που κατασκευάζει σημαντικά κομμάτια του συστήματος αυτοπροστασίας ASPIS των F-16 (τα χρησιμοποιεί και η ελληνική ΠΑ). Η αναβάθμιση της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας οδηγεί σε νέους δρόμους κέρδους για το εγχώριο κεφάλαιο, σε νέες μίζες, σε νέες συμφωνίες κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος. Από πού προκύπτει ότι είναι αυτά προς το συμφέρον της κοινωνίας;

Τι έχουν να κερδίσουν οι Έλληνες εργαζόμενοι, εκτός από περισσότερη λιτότητα, ανεργία, καταστολή; Τι έχουν να κερδίσουν από την υποταγή της έρευνας στις πολεμικές ανάγκες; Τι έχουν να κερδίσουν από την ανάπτυξη μιας πολεμοχαρούς οικονομίας, πέρα από ένα αιμοσταγές κράτος που ζει από την στρατιωτική του επιβολή στους γύρω λαούς και τους μηχανισμούς του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ, πέρα από μεγαλύτερη φτώχεια και καταπίεση;

Πόσο πιο «ορθολογική» μπορεί να αποδειχτεί η διαδικασία προμηθειών από το ελληνικό δημόσιο, όπως την εμφανίζει το σκάνδαλο της SIEMENS; Για το έργο ασφάλειας των ολυμπιακών αγώνων C4I δεν καταβλήθηκαν μίζες ύψους 10 εκατ. Ευρώ; Προκειμένου η κοινοπραξία της SAIC, στην οποία η Siemens μετείχε και λειτούργησε και ως leader, να πάρει το έργο, δε δόθηκαν μαύρα πακέτα στα υπουργεία Άμυνας, Δημόσιας Τάξης, Αθλητισμού «και σε ένα τέταρτο που δεν κατονομάστηκε» (από Ελευθεροτυπία); Η SIEMENS δεν ήταν «χρυσός χορηγός» των εκλογών του 2004, καθώς η ανώτατη ηγεσία της ενέκρινε χρηματοδότηση και για το ΠΑΣΟΚ και για τη Νέα Δημοκρατία, κατόπιν... εγχωρίου αιτήματος; Η περιβόητη προγραμματική συμφωνία του ΟΤΕ με τη Siemens, η 8002, που ξεκίνησε με 158 δισ. δρχ. για μια πενταετία (1998-2002), έφτασε τελικά τα 885 εκατ. ευρώ, ενώ υπάρχουν και ουρές της που εξελίσσονται μέχρι σήμερα;
Ένα από τα μεγάλα φαγοπότια του ελληνικού κεφαλαίου και του πολιτικού συστήματος, έγινε με πρόσχημα την ασφάλεια της ελληνικής επικράτειας. Έγινε με πρόσχημα την εθνική ομοψυχία των ολυμπιακών αγώνων, αυτών που όλοι ανεξαιρέτως τους στήριξαν γιατί «ήταν αναγκαίοι για την ανάπτυξη και την προβολή της χώρας». Τελικά, και με τις εκλογές του 2004, αποδεικνύεται πως όταν μιλούν για «εθνική ασφάλεια» εννοούν την προστασία των κομμάτων εξουσίας του αστικού μπλοκ εξουσίας από ό,τι μπορεί να το φθείρει.

2.Μιλούν όλοι για το ζήτημα της επάνδρωσης και της επάρκειας των μονάδων και «ξεχνούν» ότι αυτό το μοντέλο του στρατού που αποδέχονται μπορεί να επιβιώσει μόνο αν μετατραπεί η Ελλάδα σε ένα Ισραήλ των Βαλκανίων, μόνο αν αποδεχτούμε ως ένα τυπικό μέγεθος και αναγκαίο κακό τους συνεχείς θανάτους οπλιτών. Ε λοιπόν, όχι κύριοι!
Ο στρατός προσπαθεί τώρα απεγνωσμένα να προσελκύσει νέους ΕΠ.ΟΠ. για να συμπληρώσει τις αναβαθμισμένες ανάγκες του σε αναλώσιμο προσωπικό. Τους υποσχέθηκε ασφάλεια και καριέρα κι ύστερα τους έριξε στον εργασιακό μεσαίωνα της εργασίας χωρίς δικαιώματα, στις συνεχείς επανακρίσεις, στη λογική της ημερομηνίας λήξης όταν πια θα είναι άχρηστοι για την πολεμική του ετοιμότητα. Προσπαθούν τώρα να αυξήσουν τον αριθμό των ΕΠ.ΟΠ. από 15.000 σε 40.000 στο στράτευμα, την ώρα που – μόλις πέρυσι – οι παραιτήσεις (όχι οι αποστρατείες λόγω προβλημάτων υγείας, ακαταλληλότητας) έφτασαν τις 1.200!

Είναι χαρακτηριστική η κατάσταση στην 71 Α/Μ ΤΑΞ ΠΖ, τη δύναμη που κυρίως συμμετέχει στις «Νατοϊκές ειρηνευτικές αποστολές». Την ίδια ώρα που υπάρχει ανάγκη για την αυξημένη επάνδρωση του 595 Α/Μ ΤΠ, αφού θα έχει υποχρεώσεις στη Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ, και των άλλων μονάδων, το 20% των ΕΠ.ΟΠ. που μετατέθηκαν εκεί, παραιτήθηκε! Από τους 365 συνολικά παραιτήθηκαν 65, 28 μόλις το έμαθαν και 37 αφού παρουσιάστηκαν. Τίποτα δε λέει στην ηγεσία του στρατού το γεγονός, πέρα από το ότι πρέπει να αθετήσει τις υποσχέσεις της και να αναγκάσει αρκετούς να μείνουν με το ζόρι (ακόμα και μετά τα 4 έτη, όπου κανονικά μετατίθενται) ή να πάνε με το ζόρι. Δεν τους νοιάζει που οι απόπειρες αυτοκτονίας και τα ψυχολογικά προβλήματα προσβάλλουν με ρυθμό επιδημίας και τους ΕΠ.ΟΠ.

Είναι απλή πράξη λογικής το να σκεφτεί κανείς πως συνδέεται σαφώς το γεγονός με την αυτοκτονία του ΔΕΑ και την απόπειρα, ελάχιστες μέρες μετά, άλλου οπλίτη στην Ξάνθη, σε μονάδα που επίσης στέλνει αποστολές στο Κόσσοβο. Είναι απλή πράξη λογικής το να σκεφτεί κανείς πως το κοινό τους στοιχείο είναι ο ακραίες συνθήκες μιας μονάδας ταχείας αντίδρασης για χάρη του ΝΑΤΟ. Είναι απλή πράξη λογικής να συμπεράνει κανείς ότι έχουν ήδη προαναγγελθεί οι επόμενες αυτοκτονίες φαντάρων, ΕΠ.ΟΠ. και στελεχών από την πολιτική των Ε.Δ. και είναι δυστυχώς ζήτημα (αμείλικτου) χρόνου να συμβούν. Δεν πρέπει να το αφήσουμε να συμβεί. Αυτό που προσδοκά αυτή η κυβέρνηση όμως, είναι πως αναλώσιμοι νέοι άνθρωποι θα συνεχίσουν να συρρέουν στο στρατό, μπροστά στον καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας. Μάταια κύριοι, έχουμε να σας πούμε!
Επί σειρά ετών οι κυβερνήσεις της ισχυρής Ελλάδας πρώτα διέλυσαν κι ερήμωσαν ολόκληρες περιοχές στη Μακεδονία, την Ήπειρο, την καμένη Πελοπόννησο και αλλού. Αποψίλωσαν τη Θράκη από επιχειρήσεις «σημαντικές για την εθνική οικονομία» (έτσι έλεγαν) για να πάνε στην πιο φτηνή Βουλγαρία – βλέπε Λαναράς κλπ. Τώρα περιμένουν να σύρουν νέους ανθρώπους στη λογική του μιλιταρισμού. Επιδιώκουν να τους μετατρέψουν σε υποψήφιους δολοφόνους, σε μπάτσους που θα στελεχώνουν στρατούς κατοχής στο Νταρφούρ, τα Βαλκάνια, την Άπω Ανατολή. Στα νέα υποψήφια θύματα, που θα ανοίξουν το δρόμο για τα νέα Ελντοράντο του ελληνικού κεφαλαίου και των μεγάλων συμμάχων του στη λεηλατημένη περιφέρεια του καπιταλισμού.

3.Στους 6.000 φτάνει η δύναμη που διατηρεί αυτή τη στιγμή ο ελληνικός στρατός εκτός συνόρων σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η δέσμευση του, για να πάρει το ελληνικό κράτος και οι Έλληνες επιχειρηματίες το κομμάτι από την πίτα που τους αναλογεί, είναι να παρέχει το 40% του δυναμικού του ΣΞ σε ΝΑΤΟ και ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ. Όσο για την απαράδεκτα χαμηλή επάνδρωση των μονάδων, φταίνε τα προβλήματα υπογεννητικότητας. Για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης φταίει το προσωπικό που «τεμπελιάζει και δε σέβεται τους χώρους που ζει». Για την εντατικοποίηση της θητείας φταίει πάλι το προσωπικό «που είναι μαλθακό» και η Τουρκία «που μας απειλεί διαρκώς». 

Όμως ο Ελληνικός στρατός συμμετέχει στις Νατοϊκές Δυνάμεις Κατοχής του Κοσσόβου, με βασική του αποστολή την επάνδρωση των βάναυσων CRS- τις μεικτές Μονάδες Καταστολής Πλήθους, που έχουν εκπαιδευτεί για την καταστολή διαδηλώσεων. Οι φωτογραφίες των ερπυστριοφόρων Μ113Α1 του Λόχου Καταστολής Ταραχών της ΕΛΔΥΚΟ, που έχουν τυλιχθεί περιμετρικά με κοντσερτίνα (συρματόπλεγμα) για να μην μπορεί να γίνει προσέγγιση από διαδηλωτές, είναι ενδεικτικές.
Παράλληλα οι Έλληνες Μισθοφόροι συμμετέχουν στην περιφρούρηση ειδικών εγκαταστάσεων, από τις οποίες θα γίνει απομάκρυνση αξιωματούχων με ελικόπτερα σε περίπτωση γενίκευσης των συγκρούσεων.

Πρόσφατα ήρθε στο φως καταγγελία και μήνυση κατά του δημοσίου του πρώην ΕΜΘ Ι. Μαντζά που συμμετείχε στην πρώτη αποστολή στο Κόσσοβο, το 1999. Στην υπόθεση φαίνεται με σαφήνεια πως το ελληνικό κράτος εξαπάτησε τους εμπλεκόμενους για την πραγματική κατάσταση στο Κόσσοβο, τα πραγματικά καθήκοντα της ελληνικής αποστολής, την αδιαφορία για την ασφάλεια και διαβίωση τους, ενώ μέσω των αρμοδίων φορέων του είναι ένοχο για εγκληματικές παραλήψεις και ατασθαλίες. Οι συνθήκες που οδήγησαν στο σοβαρότατο τραυματισμό και τελικά την αναπηρία του Ι. Μαντζά, στην εγκληματική ενέργεια του συναδέλφου του και την καταστροφή της ζωής ανθρώπων, είναι οι συνθήκες κάτω από της οποίες θα κληθούν να υπηρετήσουν οι χιλιάδες απελπισμένοι που θα στελεχώσουν αυτό τον ελληνικό στρατό.

Άλλες καταγγελίες και φήμες θέλουν τις αρχές να δέχονται κλήσεις για διερεύνηση υποθέσεων κακοποιήσεων, βιασμών, λαθρεμπορίου από μέλη των ελληνικών αποστολών στο εξωτερικό στους ντόπιους πληθυσμούς. Επιβεβαιωμένα στοιχεία δείχνουν πως οι Έλληνες αυτών των αποστολών συμμετέχουν σε επικίνδυνες επιχειρήσεις σε εχθρικά εδάφη, ενώ οι κρατικοί μηχανισμοί διατείνονται πως έχουν μόνο υποστηρικτικά καθήκοντα (στον πόλεμο)! Αυτοί οι άνθρωποι δεν έρχονται ξανά για να υπηρετήσουν σε μονάδες του ελληνικού στρατού, έχοντας πάνω τους το στίγμα του θανάτου, της βίας και του πολέμου; Πώς θα κλείσει ο κύκλος του αίματος που προκαλούν οι Ε.Δ., αν όχι πάνω στο ίδιο τους τελικά το δυναμικό;

4.Όπως και να έχει, ο ελληνικός στρατός είναι δομημένος, όπως και οι περισσότεροι στον κόσμο, σύμφωνα με το μοντέλο του αμερικάνικου. Όλοι αποδέχονται αυτό το δεδομένο και η αγωνία τους ή οι σκέψεις τους δεν ξεφεύγουν από αυτό. Τα σχέδια των επιτελών για την αναδιάρθρωση της πολεμικής μηχανής βασίζονται στην ίδια λογική, όπως και στην ανάγκη εξαγωγής «της δημοκρατίας και ελευθερίας».
Κι όμως: το μοντέλο που αποδέχονται φανερώνει σήμερα τόσο τα όρια του όσο και την κατάρρευσή του. Στο Ιράκ, ο αμερικάνικος στρατός έχει χάσει 4.000 στρατιώτες από την έναρξη του πολέμου εκεί και συνεχίζουν να έχουν 15 απώλειες περίπου την ημέρα. Την ίδια ώρα, μη μπορώντας να ελέγξει τίποτα, έχει προκαλέσει ένα λουτρό αίματος με μαζικά χτυπήματα, ακόμα και γενοκτονίες. (www.icasualties.org.)

Τα πιο συντριπτικά στοιχεία όμως είναι αυτά των αυτοκτονιών. Οι αυτοκτονίες στις τάξεις του αμερικανικού στρατού αυξήθηκαν σημαντικά τα τελευταία χρόνια και μάλιστα το 2006 έφτασαν στο υψηλότερο σημείο της τελευταίας 25ετίας, σύμφωνα με τα στοιχεία του Πενταγώνου. 102 στρατιώτες έθεσαν τέλος στη ζωή τους το 2006 ενώ περισσότεροι από 2.000 επιχείρησαν να αυτοκτονήσουν. Το 2006 σημειώθηκαν 17,3 αυτοκτονίες ανά 100.000 στρατιώτες, συμπεριλαμβανομένων των 2 θανάτων που δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμη αν επρόκειτο για αυτοκτονίες. Το 2005 είχαν σημειωθεί 12,5 αυτοκτονίες ανά 100.000 στρατιώτες. Για το 2007 ο αριθμός των αυτοκτονιών ενδέχεται να είναι ακόμη μεγαλύτερος. Μέχρι στιγμής 89 θάνατοι στρατιωτών αποδίδονται σε αυτοκτονία ενώ εξετάζονται ακόμη άλλες 32 περιπτώσεις. Τα περισσότερα θύματα είναι νέοι κάτω των 30 ετών. (USA Today)

Οι σχεδιασμοί του αμερικάνικου κράτους και στρατού αιματοκυλούν ολόκληρες περιοχές του πλανήτη. Οι μεγάλες ιδέες του κόσμου των εκμεταλλευτών, με πρωτεργάτη την ισχυρότερη πολεμική μηχανή στον πλανήτη σήμερα, πάντα σήμαιναν τον πόλεμο και την εθνοκάθαρση για τον κόσμο της εργασίας. Σημαίνουν συντριπτικές απώλειες σε ζωές για όλους τους καταπιεσμένους, τόσο τους ιρακινούς όσο και τους Αμερικανούς στρατιώτες: αυτούς που κάνουν τη βρώμικη δουλειά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στα μέτωπά του.

Αλήθεια, αυτοί δε μιλούν για πολέμους «μηδενικών απωλειών», για τη «φροντίδα του πολύτιμου ανθρώπινου παράγοντα»; Από αυτούς δεν αντιγράφουν τις ιδέες τους οι δικοί μας στρατιωτικοί «αναλυτές»;

Ακόμα πιο εντυπωσιακή όμως είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι αξιωματούχοι για να περιγράψουν τα αίτια. Αποδίδουν λοιπόν την αύξηση των αυτοκτονιών στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι στρατιώτες στις σχέσεις ή στο γάμο τους, σε διαζύγια και χωρισμούς, αλλά επίσης σε οικονομικά προβλήματα και δικαστικές διαμάχες! Κάποιοι αποδέχονται με επιφύλαξη την ύπαρξη μετατραυματικού στρες που δυσχεραίνει τις σχέσεις τους με τους άλλους.
Μήπως αυτές οι αναλύσεις θυμίζουν κάτι; Επιτέλους, βρέθηκε η πηγή από την οποία κάνουν copy-paste τις έτοιμες έρευνες για τις αυτοκτονίες στο δικό μας στρατό, τα πρωτοπαλίκαρα του ΓΕΣ και του ΥΠΕΘΑ. Αυτή η εντυπωσιακή ομοιότητα των δηλώσεων μας πείθει ακόμα περισσότερο για ένα πράγμα. Ο σαρκοβόρος ιμπεριαλισμός τους, είτε είναι ο μεγάλος των κακών ΗΠΑ είτε ο μικρός της καλής Ελλάδας είτε ο… ειρηνικός της καλής ΕΕ, θα τρέφεται πάντα με το δικό μας αίμα για τα δικά τους συμφέροντα. Όσο αποδεχόμαστε τις κυρίαρχες λογικές τους, τόσο θα μετράμε πτώματα αδικοχαμένων αγνώστων, γνωστών, φίλων και συγγενών.

5.Για ποια αναβάθμιση των στελεχών και της εκπαίδευσης τους συζητούν όλοι αυτοί, μπροστά στις ωμές συνθήκες που επικρατούν στο στράτευμα; Πιστεύει κανείς ότι οι άνθρωποι διαμορφώνουν τους θεσμούς που καλούνται να αποδεχτούν τυφλά και όχι οι καταπιεστικοί και βάρβαροι θεσμοί τους ανθρώπους;
Για ποιον «εκδημοκρατισμό των ενόπλων δυνάμεων» μιλούν οι κ.κ. Κοροβέσης και Λαφαζάνης όταν δεν κάνουν λόγο για τη λογική του «αξιόμαχου» που εντατικοποιεί τη στρατιωτική θητεία; Όταν δε γίνεται κουβέντα για τον Στρατιωτικό Κανονισμό 20-1 και για τις δήθεν δημοκρατικές του ρυθμίσεις, που βρίσκονται πάντα υπό την αίρεση των αναγκών της υπηρεσίας; Όταν δεν υπάρχουν στοιχειωδώς τα πιο απλά συνταγματικά δικαιώματα; Για ποιον «εκδημοκρατισμό των ενόπλων δυνάμεων» μπορούμε να μιλήσουμε, όταν θεωρείται δεδομένο της κουβέντας η συμμετοχή του ελληνικού στρατού στο ΝΑΤΟ και τον ευρω-στρατό, στη λεηλάτηση, την καταπίεση, τα εθνικιστικά μίση και τις γενοκτονίες ολόκληρων λαών, εξαιτίας των «υποχρεώσεών μας στη διεθνή κοινότητα»;
Θεωρούμε πως είναι νερό στο μύλο της λογικής της απλήρωτης εργασίας η απορία για το πώς «θα επιτευχθεί η αξιοποίηση της επαγγελματικής, θεωρητικής, επιστημονικής κ.α. κατάρτισης των οπλιτών, σε αντίστοιχες θέσεις». Είναι νερό στο μύλο της απουσίας του σύγχρονου κράτους για κάθε υποχρέωσή του απέναντι στην κοινωνία.
Αναρωτιόμαστε για ποια κοινωνική αναβάθμιση των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων μιλάμε, όταν όλη η κοινωνία συντρίβεται από φαινόμενα διαστροφής, κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας, από τη βαρβαρότητα των εργασιακών και κοινωνικών σχέσεων. Είναι μήπως αυτό που εκφράζει ο κος Καρατουλιώτης ως αίτημα για «υλικές αποδοχές που για μεν τους στρατευμένους να καλύπτουν τις βασικές καθημερινές τους ανάγκες, για δε τους μόνιμους να καλύπτουν τις δικές τους ανάγκες και των οικογενειών τους»; Κι ενώ οι έφεδροι παλεύουν να επιβιώσουν με τα 8,63? το μήνα σε στρατόπεδα που δεν έχουν ούτε τα βασικά για επιβίωση πολλές φορές, οι μόνιμοι εργασιακά είναι «οι μονόφθαλμοι ανάμεσα σε τυφλούς» εργαζόμενους στο σκοτάδι των 500, 600 και 700?.
Είναι αστείο να συζητάμε για τις λεπτομέρειες όταν τα γενικά δεδομένα είναι άλλα. Την ίδια ώρα που ο Καραμανλής στη βουλή, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, υποσχόταν τη γρήγορη διάλυση του ασφαλιστικού και νέα λιτότητα για τους εργαζόμενους, εξήγγελλε εξοπλιστικά προγράμματα 27 τρις ? για τα επόμενα χρόνια! Ενώ στα μισά στρατόπεδα – που θα έπρεπε να είναι κλειστά και δεν το λέτε – δεν υπάρχουν καν τουαλέτες μέσα στα κτίρια ή θέρμανση κάποιες μέρες του χειμώνα και εγκαταστάσεις που να σέβονται την υγιεινή, ο πρωθυπουργός της χώρας έκλεινε συμφωνία αγοράς 450 Τ.Ο.ΜΑ. BMP-3 από τη Ρωσία, ως ευχαριστία προς τον Πούτιν για τη συμφωνία των αγωγών πετρελαίου με τη GAZ PROM. Γι’ αυτά τα κονδύλια είναι αποδεκτό από όλους πως δεν τίθενται σε αμφισβήτηση σε κάθε προϋπολογισμό ενώ είναι επίσης δεκτό το γεγονός ότι τα κονδύλια που αφορούν την άμυνα δε δημοσιοποιούνται!
Τέλος, αναρωτιόμαστε για ποια εκπαίδευση μιλάμε στις παραγωγικές σχολές, η οποία «να προσανατολίζεται και να στοχεύει στην αγάπη προς την πατρίδα και το λαό μας, στις πολιτιστικές και λαϊκές παραδόσεις, στο σεβασμό και την πίστη στους Δημοκρατικούς θεσμούς, την Ελευθερία και την Ειρήνη.» Δε θα πούμε πως η αγάπη για τους δημοκρατικούς θεσμούς, την ελευθερία και την ειρήνη διαπνέει και το όραμα του Μπους στην αντιτρομοκρατική του εκστρατεία.
Μήπως η φιλοπατρία δεν είναι αυτή που ώθησε τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων (ΠΣΕΕΔ), να υποβάλει πρόταση νόμου προς τη Διαρκή Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής για την συγκρότηση μιας εθελοντικής δύναμης ταχείας ανάπτυξης, αποτελούμενης αποκλειστικά από εφέδρους, για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και στήριξη μονάδες που να εμπλέκονται σε στρατιωτικές επιχειρήσεις; Η φιλοπατρία δεν είναι αυτή που χρησιμοποιούν, με μοχλούς τις ενώσεις αποστράτων, για να προωθούν τη λογική της ομηρίας της εφεδρείας, της εθελοντικής εκμετάλλευσης και των ταγμάτων νοικοκυραίων εθνοφυλάκων που θα κυνηγούν μετανάστες στα σύνορα και διαδηλωτές στην Ομόνοια;
Μήπως η φιλοπατρία δεν είναι αυτή που διαπνέει τη διαταγή που αρχίζει να εφαρμόζεται πιλοτικά στα νησιά του Αιγαίου, σύμφωνα με την οποία καλούνται οι άνδρες του Στρατού Ξηράς σε ηλικία επιστράτευσης (22-45 ετών) και τους παραδίδεται ο σάκος ιματισμού, το γνωστό «λουκάνικο» (περιλαμβάνει άρβυλα έως σκελέες);! Μήπως δεν είναι η φιλοπατρία αυτή που διαπνέει το θεσμό των ΕΦΥΕΣ στην παραμεθόριο, εκεί που με πρόσχημα την ανεργία το κράτος διατηρεί εμπλεκόμενους με τη στρατιωτική μηχανή νέους ανθρώπους για ένα χαρτζιλίκι;

Πρέπει να παρατηρήσουμε ένα ακόμα κρίσιμο σημείο:
Είναι διαδεδομένη η λογική της κριτικής απέναντι στις ένοπλες δυνάμεις που γίνονται «τσιφλίκι της εκάστοτε κυβέρνησης και του ΥΠΕΘΑ». Είναι διαδεδομένα ακόμα τα συνήθη αιτήματα, ελλείψει άλλων, για ανεξαρτητοποίηση του στρατού από τις «κομματικές παρεμβάσεις». Είναι όντως παρούσα πάντοτε η κομματοκεντρική δομή της διαχείρισης των βρομοδουλειών του στρατού – από τις βυσματομαχίες εφέδρων, επαγγελματιών και μονίμων ως τα εθνικά κονδύλια, τις μυστικές συμφωνίες και τις μίζες.

Αυτή όμως η αντίληψη διαιωνίζει και εκμεταλλεύεται την υπάρχουσα κατάσταση γιατί αποκρύπτει την ουσία της. Αποκρύπτει το γεγονός πως ο στρατός δεν υπόκειται – ενώ θα έπρεπε – στον έλεγχο της κοινωνίας και των εργαζομένων. Θα έπρεπε να υπόκειται στον έλεγχο των φαντάρων και των οικογενειών τους (ειδικά αυτών που δεν έχουν πάρει στα χέρια τους ούτε ένα αποτέλεσμα ΕΔΕ για τα αίτια θανάτου των νεκρών παιδιών τους).

Θυμίζουμε πως – ιστορικά – ο στρατός που δεν υπόκεινταν σε κανένα έλεγχο (έστω το σάπιο, των διεφθαρμένων πολιτικών), από τη συγκρότηση του ως σήμερα, ήταν ο στρατός της ΧΟΥΝΤΑΣ. Ο στρατός των συνταγματαρχών, της ΕΣΑ, των βασανισμών και της αστυνόμευσης. Ήταν, για να το πούμε και στη γλώσσα των στρατιωτικών και των στρατιωτικών αναλυτών, ο στρατός που ηττήθηκε στη μοναδική μαζική, πολεμική αναμέτρηση που κλήθηκε να επέμβει. Ήταν ο στρατός που ακόμα έχει αφήσει λείψανα πεσόντων, αθώων φαντάρων στην Κύπρο.
Θυμίζουμε ακόμα πως ο «δημοκρατικός», πατριωτικός στρατός των εφέδρων ήταν αυτός που κλήθηκε με βατραχανθρώπους και ελικόπτερα να επέμβει για να σπάσει την κατάληψη του υδροηλεκτρικού σταθμού της Σφηκιάς στη Βέροια κατά τη διάρκεια των νικηφόρων αγώνων των εργαζομένων της ΔΕΗ το 1987-’88. Ο ίδιος στρατός κλήθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε να σπάσει και τους ηρωικούς αγώνες των απεργών των ΟΤΑ και να επιβάλλει την πολιτική επιστράτευση με τη βία και τον τρόμο των όπλων.
Θυμίζουμε πως ο ευέλικτος – επαγγελματικός στρατός ήταν αυτός που χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη και χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση Καραμανλή αντίστοιχα, με τους μισθοφόρους του πολεμικού ναυτικού και τους επαγγελματίες ΟΥΚάδες του λιμενικού να στήνουν σιδερόφρακτες ζώνες με όπλα και χημικά στους εργαζόμενους διαδηλωτές κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη το 2003 και στα μπλόκα των απεργών λιμενεργατών αργότερα. Δεν εφαρμόζουν εξάλλου πιστά την πολιτική του κράτους για τους μετανάστες, τους συλλαμβάνουν και τους βασανίζουν;
Όπως και να έχει, αυτοί οι στρατοί είναι στρατοί που έχουν στο στόχαστρό τους το φοιτητικό κίνημα, τους εργαζόμενους που αντιστέκονται, τους μετανάστες, τους λαούς που η πολιτική των βίαιων επεμβάσεων τους οδηγεί στην προσφυγιά και την απόγνωση. Είναι στρατοί που πρωταρχικό ρόλο έχουν την προστασία της καπιταλιστικής κερδοφορίας και τις μπίζνες του ελληνικού κεφαλαίου εντός και εκτός συνόρων.

Οι νέοι κινδυνεύουν στο στρατό, που επιχειρεί να τους καθυποτάξει μέσα από ακραίες, καταπιεστικές και παράλογες καταστάσεις. Οι νέοι κινδυνεύουν στο στρατό, που επιδιώκει την ολοένα μεγαλύτερη εκμετάλλευση τους, τη διαπαιδαγώγηση και την αποδοχή των ιδανικών της τυφλής υπακοής, του μιλιταρισμού και της πατριδοκαπηλίας.
Γιατί να υπηρετήσουν σε ένα στρατό που έχει κύριο καθήκον τις αποστολές εκτός συνόρων;
Γιατί να υπηρετήσουν σε ένα στρατό που αποτελεί το απαραίτητο πολεμικό συμπλήρωμα της προσπάθειας ανάδειξης της αστικής Ελλάδας σε περιφερειακή και ιμπεριαλιστική δύναμη;

• Κανένας νέος να μην καταταγεί ως ΕΠΟΠ, ΟΒΑ και ΕΦΥΕΣ. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους.
• Άμεση απόσυρση των δυνάμεων που εντάσσονται στις ΝΑΤΟϊκές αποστολές και τον ευρω-στρατό.
• Να γυρίσουν όλοι οι Έλληνες στρατιώτες που βρίσκονται εκτός συνόρων.
• Εφαρμογή, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, όλων των συνταγματικών δικαιωμάτων. Ο φαντάρος είναι πολίτης με στολή.
• Ελεύθερος συνδικαλισμός στα στρατόπεδα, δημοσιοποίηση κάθε αυθαιρεσίας και αιτήματος.
• Υπαγωγή του ελέγχου των υπηρεσιών στη δύναμη του προσωπικού. Δεν είναι πρώτιστο ζήτημα η εκπλήρωση των υπηρεσιών. Δημοσίευση και έλεγχος των υπηρεσιών από επιτροπές φαντάρων.
• Οι υπηρεσίες να είναι τουλάχιστον 1-1 για όλους και να υπάρχει αυστηρή τήρηση της κυκλικότητάς τους.
• Να δημοσιοποιούνται στους στρατιώτες οι μεταθέσεις και τα κριτήριά τους. Να καταργηθούν, μ’ αυτό τον τρόπο, οι μετατάξεις και τα «βύσματα».
• Να καταργηθεί η απλήρωτη εργασία και να σταματήσουν τα «καψόνια».
• Όχι στις απλήρωτες υπερωρίες των στελεχών. Όχι στα ΚΑΑΥ των φαντάρων-υπηρετριών και των ανώτατων που κάνουν δωρεάν πολυτελείς διακοπές στις πλάτες τους. Όχι στη τζάμπα συντήρηση των στρατοπέδων. Καθαριότητα και σίτιση από πολιτικό προσωπικό.
• Να κλείσουν οι μονάδες και τα κέντρα εκπαίδευσης που δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο παρά τη διευθέτηση των υπεράριθμων, κρατικοδίαιτων αξιωματικών καριέρας, τη συντήρηση τοπικών κοινωνιών από την αφαίμαξη των φαντάρων, τη στρατιωτικοποίηση και τον τρόμο στην παραμεθόριο. Με λίγα λόγια, να κλείσουν τα μισά τουλάχιστον στρατόπεδα στην Ελλάδα.
• Να μειωθεί άμεσα η θητεία, η βίαιη απόσπαση των φαντάρων από το οικείο συντροφικό και κοινωνικό τους περιβάλλον.
• Πλήρεις και δωρεάν παροχές προς τους στρατιώτες: μετακινήσεις, επικοινωνία, πολιτισμός.
• Επαρκής μισθός, βασικός, για τους φαντάρους. Πλήρης ασφάλιση και αναγνώριση προϋπηρεσίας. Δυνατότητα εγγραφής στο ταμείο ανεργίας μετά το τέλος της θητείας
• Να σταματήσουν οι επικίνδυνες ασκήσεις με πραγματικά πυρά. Να καταργηθούν τα όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου.
• Να μπλοκαριστούν επιτέλους οι πολεμικές δαπάνες, τα τρις που ξοδεύονται από τη δημοσιονομική ληστεία των εργαζομένων και μετατρέπουν την παραμεθόριο σε πυριτιδαποθήκη τρόμου.

Πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πατριωτισμό της δήθεν υπεράσπισης των συνόρων και της εθνικής ανεξαρτησίας, της δήθεν εικόνας της ισχυρής Ελλάδας και των υποχρεώσεων προς τους καλούς συμμάχους. 
Το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, που αιμορραγεί διαρκώς τροφοδοτώντας με ζωντανούς ανθρώπους την πολεμική τους μηχανή, πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου και κάθε πολιτικής δύναμης να πάρει μέρος σε ένα μέτωπο αντίστασης και ανατροπής αυτής της κατάστασης, σε ένα μέτωπο υπεράσπισης της ζωής του φαντάρου.
Η επικίνδυνη χακί καθημερινότητα απαιτεί την απάντησή μας.



ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ 6932 955437

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου