28η Οκτωβρίου 1940: η έναρξη «ΕΝΟΣ ΠΙΚΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ» και για τους δύο λαούς…

ΠΟΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ;

ΑΝΩΤΑΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ!

Η πολύτιμη μελέτη του Giorgio Rizzo, με τίτλο «Ο ΠΙΚΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Η ελληνο-ιταλική σύγκρουση (1940-1941)» που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις «HISTORICAL QUEST» αποτελεί μια σημαντική πηγή γνώσης τόσο για το παρελθόν, όσο και για το παρόν της ελληνικής άρχουσας τάξης. Η ιδιαιτερότητα του έργου βρίσκεται στην συγγραφή του μετά από εξαντλητική έρευνα σε ελληνικές και ιταλικές πηγές, τόσο επίσημες όσο και στις καταγραφές των εμπειριών αξιωματικών-φαντάρων-πολιτών και των δύο πλευρών. Όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του έργου «η έκδοση του βιβλίου αυτού στην ελληνική γλώσσα φιλοδοξεί να ανοίξει ακόμη ένα παράθυρο στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό  από το οποίο μπορεί να δει πιο καθαρά πως είδαν τότε οι Ιταλοί τον πόλεμο με την Ελλάδα και τον τρόπο με τον οποίο τον μελετούν, τον κατανοούν και τον προσεγγίζουν σήμερα».

Του ευχόμαστε καλοτάξιδο.

Στην περίπτωση της ανακοίνωσης μας επιλέγουμε να στραφούμε στην εξιστόρηση συγκεκριμένων γεγονότων έως την έναρξη του ελληνοιταλικού πολέμου την 28^η Οκτωβρίου 1940 που αποκαλύπτουν  το πραγματικό ρόλο της τότε ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Η έκθεση των γεγονότων γίνεται με χρονολογική σειρά έως την κορύφωση του δράματος. Φυσικά, το βιβλίο έχει πολύ περισσότερα να προσφέρει στον απαιτητικό αναγνώστη.

20 Μαρτίου περίπου: ο Galeazzo Ciano (ΥΠΕΞ του Ντούτσε) συνάντησε στη Νεάπολη το διάσημο δημοσιογράφο Kurt Erick Suckert, με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Curzio Malaparte, έναν από τους «πνευματικούς πράκτορες» που εκείνος είχε στρατολογήσει για την προσωπική του κατασκοπία, στον οποίο ανέθεσε την αποστολή να πάει στην Αθήνα για να δει μερικούς αξιωματούχους  του Γενικού Επιτελείου και της Ελληνικής κυβέρνησης και να αναφέρει σε αυτούς και μάλιστα του προκατέβαλε και τις δαπάνες του ταξιδιού.  

Σε μια περίοδο που ο ιταλικός φασισμός θεωρούσε αφορμή για να εκδηλώσει επίθεση κατά της Ελλάδας τη μη τήρηση ουδετερότητας και συγκεκριμένα την παραχώρηση βάσεων-διευκολύνσεων στον αγγλικό στόλο, καταγράφεται η εξής Προδοσία! 29 Ιουνίου 1940: ο Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Ελληνικού Ναυτικού, ο ναύαρχος Αλέξανδρος Σακελλαρίου, πληροφόρησε τον   Grazzi (τον ιταλό πρέσβη) ότι τρία αγγλικά αντιτορπιλικά στάθμευαν στον όρμο της Μονεμβασιάς. Μια πραγματική προδοσία υπέρ της Ιταλίας που κατηγορούσε την Ελλάδα  ότι φιλοξενούσε αγγλικά πλοία.

2-12 Ιουλίου 1940: το φιλο-ιταλικό τμήμα του ελληνικού στρατού και της πολιτικής ηγεσίας, με αρχηγό τον Υπαρχηγό του Γενικού Επιτελείου, στρατηγό Πλατή, προσπάθησε να οδηγήσει την Ελλάδα στο πλευρό του Άξονα. Ο Μεταξάς το σκέφτηκε, συζήτησε το θέμα στο υπουργικό συμβούλιο και έθεσε σε περιορισμό ή κατέστησε «αβλαβείς» τους στρατιωτικούς που το στήριζαν. Ο Luigi Mondini θυμάται: « τον ίδιο μήνα του Ιουλίου, ο Στρατηγός Κωνσταντίνος Πλατής, πρώτος Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου, είχε διατυπώσει σοβαρές κριτικές σχετικά με την προετοιμασία του ιταλικού στρατού και την πολιτική κατεύθυνση στην Ελλάδα, που, κατά τη γνώμη του, θα μπορούσε να είναι στο πλευρό του Άξονα. Είχε συλληφθεί αμέσως, είχε δημιουργηθεί μια αναταραχή μεταξύ των αξιωματικών, αλλά τα νερά γρήγορα ηρέμησαν» . Παράξενο όντως γεγονός ένας Έλληνας επιτελικός αξιωματικός να αγωνιά για την καταλληλότητα της προετοιμασίας εισβολής του ιταλικού στρατού στην χώρα του!

 Το σχέδιο εισβολής του ιταλικού στρατού «Απαίτηση ή Έκτακτη Ανάγκη G»  στόχευε στην κατοχή της Τσαμουριάς μέχρι το Μεσολόγγι και τα Ιόνια νησιά. Ας δούμε την αντίδραση του ελληνικού αστικού κόσμου. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1940 ο πράκτορας Nebil Dino μεταφέρει 5000000 ιταλικές λίρες σε 50 επιταγές για τους «Έλληνες φίλους», αλλά αυτοί θέλουν μετρητά σε δραχμές, ιταλικές λιρέτες, στερλίνες, ενώ σε 10 μέρες ζητά άλλα 5000000 καθώς οικονομικοί και πολιτικοί και άλλοι κύκλοι, δήλωσαν την υποστήριξη τους στην Ιταλία, αποδεχόμενοι τα χρήματα.

28 Σεπτεμβρίου 1940:  ο άγγλος πρέσβης Palairet ενημερώνει το Λονδίνο ότι ο υπουργός Οικονομικών Ανδρέας Αποστολίδης, ο υφ. Εξωτερικών Νικόλαος Μαυρουδής και ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού στρατηγός Παπάγος ήταν έτοιμοι, εάν κρινόταν απαραίτητο, να παραχωρήσουν την Ήπειρο στους Ιταλούς».

Το βιβλίο καταγράφει πλούτο επεισοδίων που πρέπει να γίνουν κοινωνός του αναγνωστικού κοινού ώστε να ξεπεράσει τους «εθνικούς μύθους» που συστηματικά οικοδόμησε το αστικό κατεστημένο οικονομικό-πολιτικό-στρατιωτικό για να ωραιοποιήσει, με το αίμα του λαού, το προδοτικό του ρόλο και να συγκαλύψει τα βρώμικα ιδιοτελή συμφέροντα, που το έφερναν να διαπραγματεύεται, ακόμη και υπό τις βροντές των κανονιών, με τον ιταλικό φασισμό, το γερμανικό ναζισμό και τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το ελληνικό στρατιωτικό κατεστημένο που τα επόμενα χρόνια θα επανδρώσει τις κυβερνήσεις της αισχρής Συνεργασίας με τους Κατακτητές, αλλά και θα σταθεί στο πλευρό των Άλλων ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα όταν αυτοί αποφασίζουν να εκκαθαρίσουν από κάθε δημοκρατικό στοιχείο τις ελληνικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής το 1943 για να τις μετατρέψουν σε δύναμη επιβολής της κυριαρχίας τους στην μεταπολεμική Ελλάδα, κρατούν την εξής στάση στις 28 Οκτωβρίου 1940:

«Σχεδόν όλες οι οδηγίες και τα σχέδια του Γενικού Επιτελείου χαρακτηρίζονταν από ένα πνεύμα τόσο επιφυλακτικό προς τον Ιταλό εχθρό, που είχε γίνει αποδεκτή η εγκατάλειψη του κύριου κορμού της Ηπείρου και η οπισθοχώρηση σε μια πιο ασφαλή γραμμή, πιο νότια και ανατολικά, όλα αυτά, σαφή σημεία το φόβου απέναντι σε ένα δυνατό εχθρό». Απόψεις που συμμερίζονταν πλήρως ο δικτάτορας Μεταξάς, αλλά που αμφισβήτησε ο στρατηγός Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, που διοικούσε την 8^η Μεραρχία Πεζικού στην Ήπειρο, ο οποίος αντιτάχθηκε σε αυτό το ηττοπαθές σχέδιο και κατόρθωσε να το ακυρώσει.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα του πολέμου για τον απλό Έλληνα και Ιταλό φαντάρο διαβάζουμε και πάλι στο οπισθόφυλλο του σημαντικού αυτού βιβλίου. Απόσπασμα από το ημερολόγιο του Giovanni Roba, ανθυπολοχαγού του 2^ου Τάγματος του 41^ου Συντάγματος Πεζικού “Modena”:

“14 Ιανουαρίου 1941. Κλεισμένοι σε ένα βρώμικο δωμάτιο, ένα μακάβριο και τρομακτικό θέαμα, εμφανίζεται στα έκπληκτα μάτια μας. Το δωματιάκι είναι γεμάτο από τραυματισμένους ή άρρωστους αιχμαλώτους. Ξαπλωμένα ανάσκελα στο γυμνό πάτωμα, εγκαταλειμμένα και μόνα τους, εκείνα τα ακρωτηριασμένα σώματα κακοποιημένα  από τα τραύματα της γάγγραινας κείτονται ανάμεσα στα σκουπίδια, χωρίς καμιά βοήθεια, μην μπορώντας να κινηθούν…

Μαστιζόμενη από τη δίψα, το κρύο, τον πόνο, εκείνη η ανθρώπινη μάζα σε αποσύνθεση, ανυψώνει εν χορώ στον ουρανό, ένα παράπονο που σου ξεσχίζει τη ψυχή. Μερικοί ζητούν τη μητέρα τους.  Άλλοι παραληρούν. Αδύναμος να κάνω κάτι, επιθεωρώ εκείνα τα άθλια σώματα… Μερικοί με αναγνωρίζουν. Με φωνάζουν. Δεν μου μένει να κάνω τίποτε άλλο από το να ανάψω τα λίγα τσιγάρα που μου έχουν μείνει και να τα χωρίσω στους λιγότερο τραυματισμένους αλλά τα τσιγάρα γρήγορα σβήνουν σε εκείνα τα χείλη που ψήνονται από τον πυρετό… Εδώ, περισσότερο από το μέτωπο, ο πόλεμος μου εμφανίζεται με όλη του τη τραγικότητα».

Αυτός όμως ήταν, είναι και θα είναι ο Πόλεμος. Με αυτούς τους όρους διεξάγεται. Για τα αστικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Με τον κόσμο της εργασίας και την νεολαία πάντα σε ρόλο Αναλώσιμου.

Ας τα έχουμε επομένως όλα αυτά κατά νου τώρα που στήνουν Σκηνικό Πολέμου για τις ΑΟΖ και τα πετρέλαια.

Γιατί το μόνο που μπορεί να τους Σταματήσει είναι ένα Κίνημα Μέσα και Έξω από τον Στρατό που θα απαντήσει:

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ για ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ελληνική Ολιγαρχία.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ